گونه های توازن در متن قرآن کریم«نگاهی زبانشناختی و با تاکید بر جزء سی ام»

درحوزه زبان شناسی، مفهوم «توازن» به نوعی تقارن صوری یا هماهنگی ساختاری در لفظ اشاره دارد که غالبا توسط حس (شنوایی یا بینایی) مخاطب قابل درک و تشخیص است. توازن با توجه به سطوح تحلیل زبان به انواع آوائی، واژگانی و نحوی قابل تقسیم است. منظور از توازن آوائی تکرار واحدهای آوائی همچون واج، هجا و یا مجموعهآن هاست. توازن واژگانی واژه های مکرر را شامل می شود که در همگونی کامل و یا ناقص با یکدیگرند و توازن نحوی حاصل تکرار ساخت هائی با آرایش نحوی مشابه است. توازن به دلیل ایجاد نوعی هارمونی یا موسیقی در کلام، یک صنعت ادبی و لذا یکی از ابزارهای مهم زیبائی شناسی بحساب می آید. حال با فرض قطعی بر اینکه در کلام قرآن از ابزارهای زیبائی شناختی و صنایع ادبی بسیار استفاده شده است، هدف کلی این مطالعه بررسی توازن و گونه های آن در متن قرآن کریم با تاکید بر جزء سی ام می باشد. بررسی نتایج حاصل از جمع آوری داده های این مطالعه بیانگر آنست که در کلام قران به طرز برحسته ای از گونه های مختلف توازن استفاده شده است که خود می تواند یکی از عوامل زیبائی و جذابیت صوتی آن باشد. اهمیت این مطالعه به دلیل نقش مهمی است که توازن در انتقال معنا توسط صورت داشته، ابزاری صوری جهت سلاست و روانی بیان بوده و نیز اینکه به دلیل ایجاد زیبائی در کلام و هارمونی، ابزاری کارآمد جهت ارتباط با مخاطب است.