تجویز داخل مفضلی کتامین در مفضل کارپ میانی تک سمی: ارزیابی بیوشیمیایی، سلولی و بالینی

فراهم نمودن بی دردی مناسب متعاقب جراحی های آرتروسکوپی، که امروزه با هدف تشخیص یا درمان در اسب بسیار معمول می باشد، امری اجتناب ناپذیر است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی بالینی و بررسی تغییرات سلولی و بیوشیمیایی مایع مفصلی متعاقب تجویز داخل مفصلی داروی کتامین، در مقایسه با لیدوکایین به عنوان یکی از پراستفاده ترین داروها در بلاک های مفصلی، بوده است. لذا، شش راس الاغ بالغ پس از معاینات بالینی و اطمینان از سلامت کامل مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه مایع مفصلی از هر دو مفصل کارپ میانی سمت چپ و راست و پس از آماده سازی های معمول اخذ شد و داروی کتامین با دوز mg/kg 2 در مفصل کارپ میانی سمت راست و 100 میلی گرم لیدوکایین در مفصل کارپ میانی سمت چپ تجویز شد. نمونه گیری های مایع مفصلی در 12، 24، 48 و 192 ساعت پس از تجویز داخل مفصلی تکرار شد. آزمایش های سلولی، محتوای پروتئین، گلوکز، وزن مخصوص، میزان فعالیت آنزیم های آلکالین فسفاتاز، آسپارتات آمینوترانسفراز، لاکتات دهیدروژناز، ویسکوزیتی و کیفیت لخته موسین مورد ارزیابی و اندازه گیری قرار گرفت. آزمون های ناپارامتری Sign و Wilcoxon به منظور آنالیز آماری استفاده گردید و مقادیر کمتر یا برابر (P≤0.05) به عنوان معنی دار مد نظر واقع شد. تست خمش و ارزیابی لنگش، اندازه گیری محیط مفصل، تحریک پوستی محیط آن، و ارزیابی رادیولوژیک به عنوان معیارهای ارزیابی بالینی مورد بررسی قرار گرفتند. به دنبال تجویز داخل مفصلی کتامین، افزایش محیط مفصل، تست خمش مثبت و پاسخ منفی متعاقب تحریک پوستی مشاهده شد. همچنین در گروه کتامین، ویسکوزیتی و تست لخته موسین، تعداد کل سلول های هسته دار، تعداد سلول های تک هسته ای و نوتروفیل، وزن مخصوص، محتوای پروتئین و میزان فعالیت آنزیم های مایع مفصلی تفاوت معنی داری را با زمان قبل از شروع مطالعه و همچنین با گروه لیدوکایین نشان دادند. اینگونه به نظر می رسد که تجویز داخل مفصلی کتامین در مفصل کارپ میانی تک سمی، باعث بروز التهاب حاد در مفصل می شود و اثراتی از ایجاد بی دردی/بی حسی موضعی نیز به دنبال ندارد. لذا، تجویز داخل مفصلی کتامین با دوز mg/kg 2 توصیه نمی شود و نمی تواند متعاقب جراحی های آرتروسکوپیک مورد استفاده قرار گیرد.