مقایسه دو روش آموزش مجازی و سنتی در تدریس درس دندانپزشکی جامعه نگر نظری برای دانشجویان دوره دکترای عمومی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی سال تحصیلی 1390-1389

با توجه به افزایش روزافزون اطلاعات در عصر حاضر و رشد و تکوین الگوهای آموزشی و تحولی که در مفهوم یادگیری رخ داده است، تغییر رویکرد آموزش از شیوه های سنتی به روند آموزش در جهت استفاده از امکانات و منابع الکترونیکی و آموزش مجازی اهمیت بسیاری یافته است. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه دو روش آموزش مجازی و آموزش سنتی در تدریس درس دندانپزشکی جامعه نگر نظری صورت پذیرفت.
در این مطالعه نیمه تجربی، 70 نفر از دانشجویان ترم 11 و 12 دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که در نیم سال اول سال تحصیلی 90-89 واحد درسی دندانپزشکی جامعه نگر نظری را انتخاب کرده بودند، با روش سرشماری وارد مطالعه شده، بر حسب ترم تحصیلی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ترجمه شده استاندارد(DLAS) Distance Learning Attitude Survey بود که پس از تعیین روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. براساس این پرسشنامه سنجش ویژگی های موفقیت در آموزش مجازی دانشجویان مورد ارزیابی قرار گرفت؛ سپس برنامه آموزشی به شیوه مجازی جهت گروه مداخله و روش سنتی جهت گروه کنترل به مدت یک ترم تحصیلی ارائه شد. در پایان دوره، آزمون پیشرفت تحصیلی بصورت کتبی از دانشجویان هر دو گروه بعمل آمد. همچنین میزان رضایتمندی دانشجویان دو گروه در خصوص روش آموزشی با استفاده از پرسشنامه استاندارد Individual Development and Educational Assessment (IDEA) پس از ترجمه و تعیین روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد.
تعداد 70 نفر در این مطالعه شرکت نمودند، که 36 نفر آنها در گروه آموزش مجازی قرار گرفتند. از این تعداد 13 نفر مرد (1/36%) و 23 نفرزن (9/63%) بودند. تعداد 34 نفر هم در گروه آموزش سنتی قرار داشتند که 10 نفر آنها مرد (4/29%) و 24 نفر زن (6/70%) بودند. از نظر اطلاعات دموگرافیک صرفا میزان استفاده روزانه از رایانه اختلاف معنی داری نشان داد. میانگین و انحراف معیار آزمون پیشرفت تحصیلی در هر دو گروه آموزش مجازی (برخط) و سنتی مشابه بود و در مقایسه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. رضایتمندی دانشجویان در دو گروه آموزشی در پنج حیطه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در چهار حیطه نخست شامل تدریس استاد، محتوی آموزش، نگرش به دوره آموزشی و دشواری درس اختلاف معنی داری مشاهده نگردید و صرفا در حیطه ادراک و قضاوت نهائی دانشجویان، بین دو گروه آموزشی اختلاف معنی داری مشاهده شد (0001/0P<، 85/3 vs. 93/2).
کلیه دانشجویان این درس را با موفقیت کامل گذراندند. در میزان آگاهی دانشجویان در زمینه درس نظری دندانپزشکی جامعه نگر با استفاده از دو روش سنتی و مجازی تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد. روش آموزشی مجازی در رسیدن به اهداف اصلی خود که ایجاد نگرش مثبت در دانشجویان و جلب رضایتمندی آنان به مباحث دندانپزشکی جامعه نگر بود، موفقیت لازم را کسب نمود به نحوی که می تواند در صورت فراهم بودن امکانات آموزشی و شرایط لازم با توجه به امتیازات آن به عنوان روشی جایگزین در دانشکده های دندانپزشکی کشور مورد استفاده قرار گیرد.