جلوه های نهلیسم در اشعار ایلیا ابوماضی

نیهیلیسم یا نیست انگاری که همواره یکی از دغدغه های فکری انسان بوده است، منشا تاریخی داشته وریشه در فجایع، مصیبت ها، ناکامی ها و شکست های انسان در برابر حیات دارد. نیهیلیسم وضعیت روان شناختی و معرفت شناختی انسان را نشان می دهد که در آن معنای زندگی و هستی از دست می رود و شرایطی اضطراب آفرین و یاس آور بر انسان حاکم می شود. یکی از جنبه های نیهیلیسم تفکر در مسائل هستی است که اندیشه ی بسیاری از شاعران و فیلسوفان را به خود مشغول کرده است. یکی از آنان ایلیا ابوماضی از شاعران عربی مهجر می باشد که درباره ی تفکرات وی کتب و مقالات به رشته در آمده و به جنبه های ادبی و شعری آن اشاره گردید. اما آنچه در این نوشتار مورد نظر است. نیهیلیست بودن او است ونیز اینکه چه عواملی او را به سمت نیهیلیسم سوق داده است و مولفه های نیهیلیستی او در اشعارش کدامند. آنچه که از بررسی آثار وی به دست آمده نشان می دهد، عواملی چون اوضاع نابسامان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، فقر و استبداد امپراطوری عثمانی، آشنایی با دو فلسفه ی بدبینی شرقی و نیهیلیسم غربی و ارتباط با شاعرانی چون جبران و نعیمه سبب شده که به سمت نیست انگاری سوق پیدا کند و در دیوان خود مرگ، وجود، جبر، تناسخ و... را از دیدگاه نیهیلیسم مورد توجه قرار دهد.