بررسی تاثیرخطای برآورد ورودی های طراحی روسازی بر روی خطای پیش بینی عمر روسازی بابهره گیری از روش شبیه سازی مونت کارلو

طرح روسازی در روش های مکانیکی- تجربی در معمول بر پایه فرض هایی مانند ویژگی های لایه های روسازی(ضخامت، ضریب کشسانی، ضریب پواسون و...)، بارگذاری(وزن محور، مختصات چرخها، شمار تکرار و...) و همچنین سازوکار های گوناگون خرابی برای مصالح مختلف انجام می شود. به حقیقت پیوستن همه فرض ها در طراحی روسازی برای مطالعه عملکرد آن در سال های مختلف بهره برداری به دلیل وجود خطا در پیش بینی آمد و شد خودروهای گوناگون، نبود تعیین دقیق ویژگی های مصالح با توجه به هزینه بسیار زیاد برخی از این آزمایش ها و همچنین خطاها و محدودیت ها در مرحله اجرایی امکان پذیر نمی باشد. وجود خطا در عامل های ورودی طراحی روسازی سبب شده است تا در روش های جدید طراحی روسازی وابسته به روش مکانیکی– تجربی، فرآیند طراحی روسازی بصورت یک فرآیند غیرقطعی مطرح شود تا از این راه بتوان اثر خطای عامل های ورودی طراحی را بر خطای عامل های عملکردی روسازی بررسی و در نهایت قابلیت اطمینان طرح را وارسی کرد. با توجه به محاسبات پیچیده مورد نیاز در روش های مکانیکی – تجربی برای تحلیل و پیش بینی عمر روسازی، روش های سنتی بر پایه مشتق گیری را نمی توان برای تعیین خطای عامل های عملکردی روسازی مورد استفاده قرار داد. در این مقاله تاثیر خطای عامل های مختلف طراحی روسازی(ضریب کشسانی، ضریب پواسون، ضخامت لایه ها و فشار چرخ) بر روی خطای پیش بینی عمر خستگی و شیار شدگی روسازی با استفاده از روش شبیه سازی مونت کارلو)Monte Carlo (مورد بررسی قرار گرفته و اثرهای هر یک از عامل های ارائه شده است.برای این منظور با در نظر گرفتن سه مقطع روسازی با ظرفیت سازه ای متفاوت، درجه اهمیت هر یک از عامل های ورودی بر روی قابلیت اطمینان عمر خستگی و شیارشدگی مشخص شده است. همچنین، امکان استفاده از روش شبیه سازی مونت کارلو در گسترش رابطه هایی برای پیش بینی خطای عمر شیارشدگی و خستگی روسازی به گونه ای که نیاز به شبیه سازی های آینده نباشد، بررسی شده است.