تلفیق شاخص های توسعه یافتگی انسانی و نقش آن در پایداری مصالح ساختمانی استان های ایران

موضوع آسیب پذیری شهرها در برابر زلزله همیشه مورد تحقیق کارشناسان این امر بوده است. این پژوهش دارای ابعاد گوناگونی می باشد از جمله پایداری و ناپایداری مصالح ساختمانی و ارتباط آن با عوامل و شاخص های انسانی. این بحث عمدتا بخش نامرئی برنامه ریزی شهری محسوب می شود و برنامه ریزی بدون در نظر گرفتن آن منجر به شکست خواهد شد. هدف این پژوهش، تعیین شاخص های انسانی موثر بر پایداری و ناپایداری مصالح ساختمانی مناطق شهری استان های کشور است.
از این رو در این پژوهش با رویکرد روش های کمی تحلیلی به مطالعه این عوامل پرداخته شده است. ابتدا با استفاده از روش SDI توسعه یافتگی مصالح ساختمانی استان ها محاسبه گردید که در آن استان ها به چهاردسته تقسیم می شوند و استان های مازندران، ایلام، اصفهان، گیلان، مرکزی، کهکیلویه و بویراحمد، تهران در وضعیت توسعه یافته جای می گیرند. در گام بعدی با استفاده از روش تحلیل عاملی 90 نماگر به 11 عامل تاثیر گذار تقلیل یافت. سپس با استفاده از روش رگرسیون آشکار گردید که عوامل اول، چهارم، هفتم و نهم بیشترین تاثیر را در توسعه یافتگی مصالح داشته اند.