عدم استفاده از مش در فضاهای جانبی کام در بیماران مبتلا به شکاف کام عمل شده با روش Two flap palatoplasty

شکاف کام یکی از شایعترین آنومالی های مادرزادی است. از سال ها پیش در موقع ترمیم شکاف کام در فضاهای جانبی ناشی از برشهای Relaxing مش آغشته به پماد آنتی بیوتیک قرار داده و روز 5- 3 بعد از عمل در بخش درآورده می شود. بنظر می رسد که این کار نه تنها باعث افزایش درد بعد از عمل و به دنبال آن کاهش مصرف مایعات می شود بلکه با افزایش خطر احتمالی آسپیراسیون مش همراه است. همچنین منجر به نمایان شدن استخوانهای برهنه می شود که احتمالا«باعث اختلال رشد ماگزیلوفاسیال می گردد هدف از این مطالعه مقایسه میزان خونریزی، طول بستری، میزان مصرف داروی ضد درد و آرامبخش، میزان تغذیه، و باز شدن محل عمل در طول بستری در گروهی که برشهای جانبی بدون گذاشتن مش بسته می شوند با گروهی که برشهای جانبی با مش پر می شوند، می باشد.
در این بررسی 37 مورد بیمار مبتلا به شکاف کام در بخش گوش و حلق و بینی که با تکنیک Two flap palatoplasty عمل شده اند و فضاهای جانبی بدو ن گذاشتن مش و با سوچور ویکریل بسته شده، با 35 مورد بیمار شکاف کام که با همان روش و با گذاشتن مش آغشته به پماد آنتی بیوتیک در فضای جانبی کام عمل شده اند، مقایسه گردیدند.
مقایسه نشان می دهد که طول بستری، میزان خونریزی، میزان استفاده از داروی ضد درد و داروی سداتیو در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نشان می دهد. میزان نوشیدن مایعات در گروه فاقد مش بسیار بهتر بوده است.
با توجه به افزایش طول مدت بستری و هزینه آن، افزایش میزان درد مخصوصا» حین خارج کردن مش و اثرات سوء درد روی تغذیه و همکاری بیمار در معاینه و تمیز کردن کام، خطر آسپیراسیون احتمالی، و عوارض دراز مدت ناشی از نمایان شدن استخوان برهنه و ایجاد اسکار در اختلال رشد ماگزیلوفاسیال نتیجه می گیریم که بهتر است از گذاشتن مش در فضای جانبی خودداری شود.