ارائه ی مدلی برای بیمه های سلامت خصوصی در ایران

پژوهش حاضر مطالع های توصیفی، کاربردی و تطبیقی است که به منظور ارائه ی الگو از تکنیک دلفی سه مرحله ای استفاده کرده است. مطالعه در فاصله ی سال های 1385 - 1381 صورت گرفته و هدف اصلی، ارائه ی مدلی برای بیمه های سلامت خصوصی در ایران با توجه به تجربیات کشورهای دیگر است.
این مطالعه با محوریت سازمان و مدیریت، به بررسی مبنای پوشش جمعیت، مبنای محاسبه ی حق بیمه، تعهدات و کلیات سیستم م یپردازد. علاوه بر این میزان مشارکت بیماران در برخورداری از خدمات، شاخص های مهم سلامتی و سازمانی و تاریخچه ی بیمه های سلامت خصوصی همراه با رو کیردهای موجود در آینده نیز مورد بررسی و تدقیق قرار گرفته است.
کشورهای مورد مطالعه عبارتند از آمر کیا، آلمان، اسپانیا، اتریش، تر یکه، سوئد، یونان، مکز کی، ژاپن، کانادا، دانمارک و ایران، انتخاب کشورها بر مبنای تقسیم بندی نظام های سلامت و ویژگی هایی از جمله عضویت در OECD و داشتن تجربیاتی در مورد بیم ه های سلامت خصوصی بوده است.
بیمه های سلامت خصوصی با هدف پرکردن شکا فهای خدمتی و هزینه ای موجود در پوشش های بیمه ای پایه، افزایش رضایت مندی مردم و ایجاد قدرت انتخاب برای افراد با توانایی مالی بهتر به وجود آمده است.
مبنای پوشش بیمه های سلامت خصوصی در اکثر کشورها مبنای سکونت و توانایی پرداخت است و اولویت با ارائه ی پوش شهای گروهی است. نقش دولت در ابتدا قانون گذاری است، علاوه بر این در شروع فعالیت شرکت های بیمه ای نقش حمایت کننده و بعد از آن نقش نظارتی پیشنهاد شده است. منبع اصلی تامین منابع مالی بیم ه های خصوصی،حق بیم ه هاست که با توجه به معیارهایی چون ریسک فردی و وضعیت سلامتی نوع بسته ی مزایا، گروهی با انفرادی بودن پوشش، سن، جنس تعیین می شود. نظارت بر بیمه های سلامت خصوصی به صورت غیر متمرکز و به وسیله ی سازمان های مستقل محلی با تر یکبی از نماینده ی مصرف کنندگان و به تعداد مساوی نماینده ی ارائه دهندگان باید به صورت غیر مستقیم صورت م یپذیرد. خدمت به سازمان های بیمه ای، نماینده ی دولت، نمایند هی قوه قضائیه و بر اساس چک لیست های استاندارد شده صورت م یپذیرد.
نظارت عالی از بالاترین مرجع سیاست گذاری که در این مطالعه شورای عالی سلامت کشور پیشنهاد شده است.