بررسی میزان دسترسی به سمعک و استفاده از آن در دانش آموزان مدارس ناشنوایان شهر تهران

پژوهش حاضر میزان دسترسی به و استفاده از سمعک و مناسب یا نامناسب بودن سمعک و علل عدم استفاده از آن را در دانش آموزان ناشنوای مدارس ناشنوایان شهر تهران مورد بررسی قرار می دهد. به این منظور 578 نفر از دانش آموزان دختر و پسر مقاطع پیش دبستانی، دبستانی و راهنمایی این مدارس به طور تصادفی از 6 منطقه شهر تهران انتخاب شدند و با مراجعه به پرونده آن ها و مصاحبه با والدین و معلمین، انجام معاینه اتوسکوپی، آزمایش شنوایی و بررسی سمعک دانش آموزان، پرسشنامه های تهیه شده تکمیل گردید. پس از استخراج داده ها با روش های آمار توصیفی شاخص های پراکندگی و تمایل مرکزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که %11/25 از دانش آموزان مدارس ناشنوایان فاقد سمعک هستند،66 / %20 از افرادی که دارای سمعک هستند، از سمعک خود استفاده نمی کنند و %31/7 از سمعک های دانش آموزان نامناسب می باشند. فقط %35/9 از دانش آموزان دارای سمعک مناسب هستند که در تمام ساعات بیداری از آن استفاده می کنند. مقایسه بین سن تشخیص کم شنوایی و سن دریافت سمعک نشان می دهد که از 578 نمونه مورد بررسی، 247 نفر%44/3 زیر یک سالگی و 193 نفر %34/6 بین یک تا دو سالگی تشخیص داده شده اند، در حالی که فقط 15 نفر %2/9 زیر یک سالگی و 110 نفر %21/4 بین یک تا دو سالگی سمعک دریافت کرده اند. این موضوع دال بر وجود حداقل 2 سال وقفه بین تشخیص و دریافت سمعک است.