بررسی میزان افسردگی و اضطراب در معلولین بینایی 50-16 ساله شهر تهران بر حسب سن، جنس، میزان معلولیت، وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال آنان

پژوهش حاضر یک پژوهش زمینه یابی است که میزان افسردگی و اضطراب را در معلولین بینایی بر حسب سن،جنس، میزان معلولیت، وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال مورد بررسی قرار داده است. آزمودنی های این پژوهش متشکل از 135 نفر از معلولین بینایی شهر تهران با دامنه سنی 16-50 سال بودند که در گروه های سنی رده بندی شده، گروه های مرد و زن، نابینا و کم بینا، مجرد و متاهل و گروه های شاغل و غیر شاغل به عنوان نمونه در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای به کار گرفته شده عبارت بودند از: آزمون افسردگی بک و مقیاس اضطراب کتل که در ایران نیز استاندارد شده اند. یافته های توصیفی حاکی از این است که بسیاری از معلولین بینایی دارای افسردگی خفیف و اضطراب متوسط هستند. تجزیه و تحلیل آماری یافته ها نشان داد که میزان افسردگی در معلولین بینایی زن بیشتر از مردها، در مجردها بیشتر از متاهل ها ودر غیر شاغل ها بیشتر از شاغل ها می باشد و دو عامل سن و میزان معلولیت تاثیری بر میزان افسردگی معلولین بینایی نداشته است. تجزیه و تحلیل یافته ها همچنین نشان داد که میزان اضطراب در معلولین بینایی زن بیشتر از مردها است و سایر عوامل یعنی سن، میزان معلولیت، وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال بر میزان اضطراب جمعیت مورد مطالعه بی تاثیر بوده است.