بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-17 (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلاء به سرطان معده

سرطان معده یکی از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارشی در دنیا می باشد که در ایران نیز از شیوع بسیار بالایی برخوردار است. اینترلوکین -17 (IL-17) یک سایتوکاین پیش التهابی می باشد است که توسط سلول های Th-17 ترشح می شود و از طریق القای فاکتورهای مختلف باعث ایجاد و تقویت التهاب می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم IL-17 در بیماران مبتلا به سرطان معده و مقایسه آن با گروه شاهد می باشد.
این مطالعه مورد- شاهدی بر روی 332 نفر انجام گردید که شامل 161 بیمار مبتلا به سرطان معده با میانگین سنی 6/12 ± 14/62 سال (89 مرد و 72 زن) و 171 فردسالم با میانگین سنی 2/14 ± 93/58 سال (74 مرد و 87 زن) بودند. DNA ژنومی با استفاده از روش تغییر یافته رسوب پروتئین با کمک غلظت بالای نمک استخراج شد و ژنوتیپ های حاصل از پلی مرفیسم IL-17F (rs 7488T/C) در ژن IL-17F با روش RFLP-PCR مورد بررسی گرفت و نتایج بین گروه بیمار و شاهد مقایسه گردید.
فراوانی آلل G در بیماران مبتلا به سرطان معده بیشتر (1/12 درصد) از فراوانی آن در گروه سالم (15/9 درصد) بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشد (22/0 =p). همچنین فراوانی ژنوتیپ هموزیگوت موتان GG در بیماران مبتلا به سرطان معده به مراتب از افراد سالم بیشتر بود (3/4 درصد در مقابل 8/1 درصد) با این وجود این تفاوت هم از نظر آماری قابل توجه نبود (182/0= p). ارتباط معنی داری بین حضور آلل 7488G با مراحل بالینی تومور (28/0=p)، درجه بدخیمی تومور (36/0=p) و عفونت هلیکوباکتر پیلوری (89/0=p) دیده نشد.
عدم وجود ارتباط معنی داری بین پلی مرفیسم A7488G در پروموتور ژن IL-17F و سرطان معده بیان می نماید که آلل G نمی تواند به تنهایی به عنوان یک فاکتور خطر ژنتیکی در تعیین استعداد ابتلاء به سرطان معده نقش داشته باشد.