نابرابری قابل اجتناب اقتصادی-اجتماعی در توزیع سلامت روان در شهر تهران: رویکرد استاندارد سازی شاخص تجمعی

توزیع نابرابر سلامت در جوامع انسانی یکی از چالش های عمده نظام های سلامت است. مطالعه حاضر باهدف سنجش نابرابری قابل اجتناب در توزیع بیماری های روانی در شهر تهران انجام شد.
داده های مورد نیاز در مطالعه حاضر از طرح «سنجش عدالت» که توسط شهرداری شهر تهران در سال 1378انجام شده است بدست آمد. نمونه مورد مطالعه متشکل از 22135 فرد بالای 15 سال بود که از طریق نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند. از رویکرد شاخص تجمعی برای سنجش نابرابری اجتماعی-اقتصادی در توزیع سلامت روان استفاده شد. برای تعیین میزان نابرابری قابل اجتناب در ابتدا شاخص تجمعی به لحاظ جمعیت شناختی (سن، جنس و قومیت) استاندارد گردید. در مرحله بعد برای کنترل اثرات متغیر های آموزش، اشتغال، وضعیت تاهل و وضعیت اقتصادی که ممکن است هم با سلامت روان و هم متغیر های جمعیت شناختی در ارتباط باشند و برای جلوگیری از استاندارد سازی ناخواسته برای آنها، این متغیر های نیز وارد مدل گردیدند.
اندازه شاخص تجمعی نشان داد که (شاخص تجمعی: 067/0-، فاصله اطمینان: 070/0- - 057/0-) توزیع سلامت روان در تهران به ضرر گروه های فقیرتر است. هنگامی که شاخص برای ترکیب جمعیت شناختی استاندارد شد میزان آن برابر شد با046/0- (فاصله اطمینان:052/0- - 039/0-). این کاهش نسبتا کوچک در شاخص بیان گر آن است که ترکیب جمعیت شناختی تعیین کننده اصلی توزیع نابرابر سلامت روان در تهران نیست. هنگامی که متغیر های آموزش، وضعیت تاهل، اشتغال و وضعیت اقتصادی وارد تحلیل شدند میزان شاخص تجمعی افزایش یافته و برابر شد با 053/0- (فاصله اطمینان: 059/0- - 047/0-). در حقیقت تحلیل آخر سبب کاهش بیشتر در نابرابری قابل انتساب به متغیر های جمعیت شناختی گردید.
از آنجا که بیشتر نابرابری سلامت روان در تهران ناشی از عوامل اجتماعی است و نه عوامل دموگرافیک، لذا احتمال تصحیح پذیری و قابل اجتناب بودن آن افزایش می یابد