رنگ های نمادین در اشعار صلاح عبدالصبور

تنوع رنگ ها در عصر حاضر و آگاهی شاعران معاصر از این تنوع، ناشی از نگرش و بینش عمیق و هوشمندانه آنها به عناصر هستی است. اگرچه به کارگیری رنگ ها در ادبیات عربی قدیم، وجود داشته است، بیشتر انعکاسی مستقیم از رنگ ها در زندگی واقعی بود. در ادبیات عربی معاصر، رنگ ها نه تنها برای زیباسازی شعر، بلکه به عنوان ابزاری در راستای نمادپردازی استفاده می شوند.
عواملی مثل سیاست محوری، اجتماع گرایی و مسئله شهر، اصلی ترین عوامل بروز زمینه های نمادین رنگ، نزد شاعران معاصر به شمار می رود، همچنین ایدئولوژی خاص و گاه دیدگاه مکتبی شاعران مذکور در کنار حوادث نامیمون شخصی، زمینه بروز برخی نمادهای اختصاصی در اشعارشان را فراهم می سازد.
صلاح عبد الصبور از جمله شاعران معاصر عربی است که در سطح گسترده از رنگ های نمادین استفاده کرده است. این مقاله، به بررسی رنگ ها در دیوان صلاح عبد الصبور و دلالت های نمادین آنها می پردازد. روش کار، توصیفی- تحلیلی است. نتایج این پژوهش، نشان می دهد که شاعر از رنگ های سیاه، سرخ، سبز، فیروزه، سفید، گندمگون و خاکستری استفاده کرده است. رنگ سیاه، رنگ غالب در رنگ های نمادین شاعر است که به مدلول هایی مثل عدم سادگی و بی آلایشی مردم شهر، وجود دشمنان داخلی و خارجی و حمله رژیم صهیونیستی اشاره دارد.