تحلیل محتوایی و سبکی سلسله العارفین و تذکره الصدیقین

تصوف و عرفان اسلامی، بینشی فراخ و بلند است که از بلندا و اوج، به عالم و پدیده های آن می‎نگرد و در نهایت، با فراز رفتن بر قله های رفیع مکاشفه و شهود به وحدت و اتصال می‎انجامد.
لذا ازآغاز تاکنون،بسیاری به نیت شناختن و شناساندن این جریان فراگیر و چهره های برجسته آن، قدم در راه نهاده‎اند و هر یک، از زاوی های خاص به آن پرداخته‎اند اما آنچه انجام گرفته، در مقابل عظمت و کلیت موضوع بسیار ناچیز می‎نماید.
در این رابطه، کشف هر اثر معتبر و قدیمی می‎تواند چراغ راهی به شمار آید که بر گوشه ها و زوایایی از تاریخ و حقیقت عرفان اسلامی پرتو انداز شود؛یکی از آثاری که در همین راستا به رشته تحریر درآمده، کتاب «سلسله العارفین و تذکره الصدیقین»، تالیف «مولانا محمدبن برهان الدین بن خواجه محمدرضا»، معروف به «محمدقاضی» است.
نثر این کتاب، فصیح، آمیخته به نظم و آراسته به آرایه های ادبی (به ویژه در بخش دیباچه و مقدمه) است. موضوع نسخه، معرفت حق، شرایط و آداب مرید و مراد، خوارق عادات و حکایات اهل معرفت است.
در این مقاله، بررسی اجمالی و محتوایی نسخه، ابواب و فصول آن، ویژگی های زبانی، ارزش‎های ادبی و... مورد نظر بوده است.