مقایسه اثر وضعیت های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان باNasal CPAP در بیمارستان الزهرای تبریز، سال 1389

نتایج مطالعات نشان می دهد وضعیت رو به شکم در بهبود اکسیژناسیون موثر است. این مطالعه با هدف مقایسه وضعیت های رو به شکم و طاقباز بر اکسیژناسیون نوزادان نارس با سندرم دیسترس تنفسی تحت درمان با N-CPAP صورت گرفت.
این مطالعه به صورت متقاطع در سال 1389 در 44 نوزاد نارس 34-29 هفته بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان الزهرای تبریز و تحت درمان با N-CPAP انجام شد. نوزدان به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول ابتدا در وضعیت روبه شکم، سپس طاقباز و گروه دوم بالعکس قرار گرفتند. اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی به مدت 30 دقیقه در هر وضعیت بررسی و در پرسشنامه ثبت گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و اندازه گیری های مکرر صورت گرفت. اعتبار آزمون با 05/0>p معنی دار در نظر گرفته شد.
در این مطالعه بین درصد اشباع اکسیژن شریانی و غلظت اکسیژن مصرفی نوزادان هر دو گروه در هر دو وضعیت، اختلاف معنی دار آماری وجود داشت (05/0>p)، همچنین نتایج آنالیز واریانس معنی دار بود (000/0=p)، به طوری که اشباع اکسیژن شریانی نوزادان در هنگام تغییر وضعیت از طاقباز به رو به شکم افزایش و غلظت اکسیژن مورد نیاز کاهش یافت.
این مطالعه نشان داد اشباع اکسیژن شریانی نوزادان نارس تحت N-CPAP در وضعیت رو به شکم افزایش و به تبع آن نیاز به غلظت اکسیژن مصرفی نسبت به وضعیت طاقباز کاهش می یابد. بنابراین، چنانچه ممنوعیتی برای تغییر وضعیت نوزاد وجود نداشته باشد می توان از این وضعیت برای بهبود اکسیژناسیون در هنگام دریافت N-CPAP استفاده نمود.