ارزیابی اثر پاراآمینوسالیسیلیک اسید بر بهبود عوارض کلیوی مسمومیت با منگنز در رت های نر نژاد ویستار

تجمع منگنز(Mn) در بافت های مختلف بدن انسان منجر به بیماری منگانیسم، بیماری شبیه پارکینسون همراه با اثرات پاتولوژیک در مغز و سایر اندام ها می شود. داروهای کی لیت کننده فلزات به طور موفقیت آمیزی جهت درمان منگانیسم حاد مورد استفاده قرار گرفته اند. در این مطالعه توانایی پاراآمینوسالیسیلیک اسید (PAS) در کاهش غلظت منگنز در مایعات و بافت های بدن و عوارض آن در حیواناتی که در مجاورت منگنز قرار گرفته اند، ارزیابی شد.
این مطالعه بر روی 20 رت نر بالغ نژاد ویستار که پس از یک دوره یک هفته ای یکسان سازی در چهار گروه پنج تایی طبقه بندی شدند (یک گروه کنترل و سه گروه آزمون که به ترتیب Mn+PAS، PAS، Mn دریافت نمودند) صورت گرفت. تزریق داخل صفاقی کلرید منگنز به میزان mg/kg8 وزن بدن حیوان به مدت یک هفته برای ایجاد مسمومیت و تزریق زیرجلدی یک سی سی PAS با غلظت g/l5/1 پنج روز در هفته به مدت چهار هفته جهت درمان صورت گرفت. سپس سرم حیوانات برای بررسی عوامل بیوشیمیایی و بافت کلیه جهت بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک جداسازی شد.
دریافت منگنز باعث افزایش معنی دار سطح منگنز در عصاره کلیه (05/0p<) و ادرار و سرم (01/0p<) حیوانات نسبت به گروه کنترل شد. با مصرفPAS سطح منگنز در سرم و عصاره کلیه کاهش و در ادرار افزایش یافت. افزایش سطح اوره (05/0(P< سرم در گروه آزمون چهارم نسبت به کنترل حکایت از آغاز روند تخریبی کلیه ها داشت. افزایش سیستاتین C و Na+ در سرم حیوانات گروه دوم (01/0p<) بیانگر آسیب کلیوی به موازات مصرفPAS و تقلیل این آسیب در مصرف هم زمان آن با Mn است.
PAS در کاهش غلظت منگنز در بدن حیوانات و بهبود عوارض ناشی از تجمع آن در کلیه ها موفق عمل می نماید ولی عوارض جنبی نیز دارد.