تحلیلی بر نظام شبکه بندی شهری در زیرمنطقه های جدید حاصل از تقسیم استان خراسان

اکثر کشورهای جهان سوم و از جمله ایران با تمرکز بالای جمعیت و امکانات در شهرهای بزرگ و عدم تعادل در شبکه فضایی سکونتگاه ها مواجه می باشند و این مساله سبب عدم توجه و بهره برداری بهینه از پتانسیلهای توسعه شده است. این تحقیق با هدف تحلیلهای فضایی، شبکه شهرهای استان خراسان را با نظام های حاصله در سه استان جدید بعد از تقسیم (1383) مورد تحلیل قرار داده است. روش تحقیق کمی- تحلیلی بوده که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای با بهره گیری از مدلهای مرتبه-اندازه، الگوی نخست شهری و شاخص مرکزیت و استفاده از نرم افزار Excel انجام گرفته و نتایج تحقیق نشان می دهد که شبکه نامتعادل شهری منطقه خراسان، در زیرمنطقه های حاصله از تقسیم همچنان الگوی حاکم نخست شهری می باشد هرچند بستر مناسب تری برای حمایت از شهرهای کوچک و متوسط در دو استان جدید خراسان های شمالی و جنوبی فراهم شده است بنابراین تقسیمات سیاسی-اداری به تنهایی راهگشای متعادل سازی نظام شبکه سکونتگاهی نبوده و آنچه مهم می نماید برنامه ریزی فضایی در یک شبکه سکونتگاهی منسجم در قالب تهیه و اجرای طرح آمایش سرزمین در این زیرمنطقه ها می باشد.