اساس و کارایی روش های تشخیص آلودگی به هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori)

هلیکوباکتر پیلوری یک باکتری گرم منفی، میکروآئروفیلیک و تاژکداری است که نخستین بار از نمونه بیوپسی معده انسان در سال 1983 جداسازی شد. این ارگانیسم احتمالا معمولترین عفونت مزمن باکتریایی در انسان ها است، و تقریبا نیمی از جمعیت جهان را آلوده نموده است. اهمیت بالینی زیاد آلودگی به این باکتری منجر به توسعه روش های تشخیصی زیادی شده است. روش های تشخیص هلیکوباکتر پیلوری به دو دسته تهاجمی و غیرتهاجمی تقسیم می شوند. روش های تهاجمی مستقیما از روی نمونه های بیوپسی معده، باکتری را تشخیص می دهند، در حالیکه روش های غیر تهاجمی بر اساس بررسی نمونه های مختلف (بعنوان مثال سرم، ادرار و هوای بازدمی) می باشند، که بصورت غیرمستقیم وجود هلیکوباکتر پیلوری را تشخیص می دهند.
اخیرا روش های ایمنی-آنزیمی برای تشخیص مستقیم هلیکوباکتر پیلوری توسعه یافته که قادر است، آنتی ژنهای این باکتری را در مدفوع تشخیص دهد. این روش ها که روش های آنتی ژن مدفوعی نامیده می-شوند، به دلیل غیرتهاجمی بودن بصورت وسیعی مورد استفاده قرار گرفته است. دوگروه از روش های اخیر وجود دارد که روش های بر مبنای آنتی بادی های پلی کلونال و روش های بر مبنای آنتی بادی های مونوکلونال نامیده می شوند. بنظر می رسد بکارگیری آنتی بادی های پلی کلونال در مقابل آنتی ژن های اختصاصی هلیکوباکتر پیلوری نظیر آلکیل هیدروپراکسید ردوکتاز می تواند کارایی اینگونه روش ها را افزایش دهد.