ارزیابی رفتار شبه اضطرابی در موش های وابسته به مورفین در معرض استرس حاد و مزمن

مطالعات قبلی نشان داده است که وابستگی به مورفین و نیز قطع آن موجب افزایش رفتارهای شبه اضطراب در موقعیت های جدید استرس زا می شود. مواجه با برخی محرک های استرس زا موجب ایجاد گستره ای از پاسخ های سازگارانه و افزایش توانایی مقابله با وضعیت های استرس آور می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر استرس مزمن بی حرکتی و استرس حاد غرقه سازی در آب بر رفتار شبه اضطرابی موش های وابسته به مورفین است.

تعداد 32 سر موش در یک دوره 10 روزه مورفین (mg/kg10، روزی دو بار) زیر جلدی در حضور یا غیاب استرس مزمن بی حرکتی یک ساعت در روز دریافت کردند. رفتارهای شبه اضطرابی در روز 11 با قرار دادن حیوان در ماز به علاوه ای شکل مرتفع در حضور یا غیاب استرس حاد غرقه سازی در آب بررسی شد. موش ها به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: وابسته+ بدون استرس بی حرکتی (کنترل)، وابسته+ استرس بی حرکتی، وابسته+ استرس بی حرکتی، استرس غرقه سازی در آب، وابسته+ استرس غرقه سازی در آب.

گروه استرس بی حرکتی همراه با غرقه سازی در آب در مقایسه با گروه کنترل تعداد ورود و مدت زمان بیش تری در بازوهای باز از خود نشان دادند (به ترتیب 037/0P=، 018/0P=). هم چنین این میزان به طور معنی داری در گروه استرس غرقه سازی در آب به تنهایی نسبت به گروه استرس بی حرکتی همراه با غرقه سازی در آب کم تر بود (به ترتیب 031/0P=، 049/0P=).

یافته های ما نشان می دهد استرس بی حرکتی همراه با غرقه سازی در آب موجب کاهش رفتارهای شبه-اضطرابی در موش های وابسته به مورفین گردید لذا ممکن است کاربرد درمانی در اختلالات همراه با اعتیاد داشته باشد.