لکنت و رسش مغزی

تاکنون یافته های متعددی دال بر وجود نقایص متعدد در جنبه های زبانی، پردازش شنیداری و حرکتی گفتار در افراد مبتلا به لکنت گزارش شده است. تنوع این آسیب ها امکان گزینش فرضیه مطلوب جهت توجیه لکنت را با دشواری مواجه می سازد، اما به نظر می رسد که با مطرح شدن فرضیه رسش مغزی که به تازگی بر اساس یافته های الکتروآنسفالوگرافیک پیشنهاد شده است، بتوان تنوع موجود در نشانه های مشاهده شده را توجیه کرد.
این مقاله مروری نقلی بوده و تلاشی جهت توجیه یافته های متعدد مرتبط با لکنت در قالب فرضیه کندی رسش مغزی است. جهت نگارش این مقاله، از منابع دست اول و دست دوم با توجه به واژگان کلیدی «نوروفیزیولوژی لکنت» و «نظریه رسش مغزی» استفاده شد. جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Pubmed، Science direct، Proquest، موتور جستجوگر scholar Google و بازه زمانی سال 1990 تا 2012 و منابع کتابخانه ای صورت گرفت.
پس از جستجو، مقالات مربوط به لکنت نوروژنیک، سایکوژنیک و موارد مشابه از مطالعه خارج شدند. در نهایت تعداد 32 مقاله و 3 کتاب انتخاب گردید. انتخاب بر اساس ارتباط موضوعی (لکنت رشدی) و حداقل 10 برای مقالات منتشر شده از سال 1990 تا 1999 و حداقل 2 ارجاع برای مقالات منتشر شده در بازه زمانی 2010 تا 2012 صورت گرفت. 3 مورد از مقالات به صورت چکیده استفاده شد.
در این مقاله ضمن تاکید بر الگوی بهبودی خودبخودی در لکنت، شواهد ناهمگرا در حمایت از فرضیه رسش مغزی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها حاکی از نقص در پردازش های زبانی، شنیداری و حرکتی در این اختلال می باشد. بهبودی خودبخودی به عنوان شاخصی از رسش مغزی مورد بحث قرار گرفت.
تنوع آسیب ها در لکنت می تواند ناشی از کندی رسش سیستم زبانی- حرکتی باشد. به نظر می رسد این کندی رسش مغزی سبب آشفتگی در برتری طرفی پردازش های زبانی- حرکتی در افراد مبتلا به لکنت می گردد. بررسی این فرضیه با روش هایی که می توانند رسش عصبی را چه به طور کلی و چه انتخابی افزایش دهند، مورد محک قرار بگیرد.