ارایه روش ابتکاری طراحی شبکه اتوبوسرانی با استفاده از نظریه گراف

اتوبوسرانی شهری یکی از متداول ترین روش های حمل و نقلی عمومی است که از جایگاه ویژه ای در میان روش های حمل و نقلی برخوردار است. هر تلاشی در راستای افزایش کارایی و مطلوبیت آن اثرات مثبت فراوانی در سفرهای درون شهری خواهد داشت. طراحی شبکه اتوبوسرانی به دلیل تاثیر قابل توجه در مطلوبیت و کارایی این شیوه حمل و نقل از اهمیت ویژه ای برخوردار است. روش های طراحی شبکه مختلف ارایه شده دارای نقاط ضعف و قوت مختلفی هستند دست یابی به جواب بهینه در کوتاه ترین زمان ممکن برای پارامترهایی که در بسیاری مواقع با یکدیگر در تناقض هستند عامل اصلی پیچیدگی در این مسئله است و محدودیت هایی را برای طراحان ایجاد می کند. در این راستا این مقاله به ارایه روشی ابتکاری برای طراحی شبکه اتوبوسرانی می پردازد. این روش که بر اساس نظریات گراف شکل گرفته است طراحی شبکه اتوبوسرانی را در دو گام تولید مسیر و انتخاب مسیر انجام می دهد. که در هر دو گام از نظریات گراف استفاده می کند، به خصوص در گام انتخاب مسیر با تعریف گراف مفهومی دوبخشی روشی جدید در انتخاب میسرهای بهینه ارایه شده است. برای ارزیابی این روش، سه روش ابتکاری طراحی شبکه اتوبوسرانی درنظر گرفته شده و پارامترهای مختلف مطرح در شبکه اتوبوسرانی از دیدگاه کاربران و گردانندگان سیستم حمل و نقل عمومی برای هریک از شبکه های طراحی شده با استفاده از این روش ها محاسبه می شود. مقایسه مقادیر پارامترها نشان می دهد، روش ابتکاری مبتنی بر نظریات گراف در بیشتر پارامترها نتایج بهتری را نسبت به روش های دیگر داشته است.