اخلاق، گوهر هنرهای ایرانی

هنر می تواند ضمن برقراری ارتباط با حوزه های متفاوت علم با یکدیگر، محلی برای تلاقی مجهولات معنوی اندیشه بشری در قالب موضوعات و صحنه هایی بهجت آفرین و زیبا، باشد. حقیقت ایجاد جذبه و شور هنری از طریق واسطه ای به نام اثر هنری، هنرمندی است که با تزریق منش و هویت فردی و رعایت اخلاق در اثر خود دلیل اصلی نامیرایی بسیاری از هنرهای اصیل ایرانی را، باعث می شود. اثر هنری از این نگاه محل ظهور وجود هنرمند و حضور منویات درونی اوست. زیبایی مسحور کننده و چشم نواز آثار هنری خاصه در هنرهای قدیمی، مدیون اخلاق تزکیه شده هنرمندانی است که با تحمل مشقت، گوهر وجود خود را به کسب سیرت جوانمردی و خصال پسندیده انسانی، صیقل داده و در اثر هنری آن را افشا می کردند. برخورداری از چنین صفاتی نه تنها در عرصه تولید آثار هنری، که در روابط استاد شاگردی هنرورزی آشکار می گردد.
در زمان حاضر، شتاب روزافزون چرخه زندگی و سرعت ورود فن آوری های جدید، مجال بیشتر پرداختن به حقیقت وجود و زندگی را از آدمیان سلب کرده است. تاثیر چنین تغییراتی بر هنر امروزی نیز دور از انتظار نیست. نتیجه به فراموشی سپردن زیر ساخت های اخلاقی و اسلوب هنرورزی در مراحل تولید آثار هنری و توجه صرف به بعد اقتصادی تولیدات، با وجود چنین جمعیت کثیری از آدمیان و گرایش ها و علاقه مندی های خیل عظیمی از آنان به انجام کارهای هنری، بعضا آثاری سرگردان و فاقد هویت خواهد بود که جاودانگی ندارند. در این مقاله سعی شده به ابعاد گوناگون حضور وجود هنرمند یا غیبت آن در مراحل تولید هنر و تاثیر مداوم هنرمند و اثر هنری بر یکدیگر، با بررسی توصیفی و کتابخانه ای پرداخته شود. بیان نمونه ها، با توجه بیشتر بر بافته ها صورت گرفته است.
برای تالیف اطلاعات مقاله حاضر، یافته ها به شیوه کتابخانه ای و اسنادی بررسی و تنظیم شده اند.
چنانچه هنرمندان عرصه های هنرهای ایرانی، در عصر حاضر، توجه به عامل اخلاقیات در ساختار وجودی انسان و نقش آن در شکل گیری قالب محتوایی آثار هنری را، نادیده انگارند، در آینده ای نه چندان دور شاهد دگرگونی بنیادین در عرضه تولیدات هنری کشور، خواهیم بود.