تئوری خطا در فلسفه اخلاق؛ تبیین و نقد

رویکرد تئوری خطا را ابتدا جی ال مکی در اخلاق مطرح کرد و سپس کسانی چون ریچارد جویس با گونه ای اصلاح و تعدیل از آن حمایت نمودند. در اهمیت این تئوری همین بس که برخی از صاحب نظران موج جدید واقع گرایی که از دهه های آخر قرن بیستم شروع شده را واکنشی به این تئوری و تلاشی برای خروج از تنگناهایی می دانند که مکی برای ابژکتیویست ها (واقع گرایان) در اخلاق ایجاد کرده است. در یک جمله، طرفداران تئوری خطا برآنند که گزاره های اخلاقی گو اینکه توصیف گرند و از واقع حکایت دارند، با این همه، همواره کاذب اند چون خاصه ها (حقایق، واقعیات، اوصاف یا ویژگی ها)یی که این گزاره ها بر آن دلالت دارد، در خارج موجود نیست.
این تئوری دارای دو حیث ایجابی و سلبی است. جنبه سلبی آن به وجودشناسی یا مابعدالطبیعه اخلاق مربوط می شود. از این جنبه، حامیان تئوری خطا همچون دیگر کسانی که به واقع گرایی اعتقادی ندارند، وجود حقایق اخلاقی را نفی می کنند. جنبه ایجابی، جنبه سمنتیکی (معناشناختی) و زبان شناختی آن است و می گوید مفاهیم اخلاقی دال بر امور واقعی خارجی است و جملات اخلاقی حکایت گرند و کاربران نیز زبان اخلاق را به این قصد به کار می برند. لذا این تئوری در چالش میان واقع گرایی و ناواقع گرایی موضعی میانه بر می گزیند؛ از یک سو، همچون واقع گرایان ارزش صدق جملات اخلاقی را می پذیرد اما از دیگر سو، در طرد ونفی واقعیات ابژکتیو اخلاقی با ناواقع گرایی اخلاقی همراه و هم رای است