تاثیر موبیلیزاسیون عصب بر یافته های بالینی در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ

در سال های اخیر استفاده از تکنیک های موبیلیزاسیون عصب در فیزیوتراپی گیرافتادگی های اعصاب محیطی مطرح شده است. در این مطالعه سعی شد تا تاثیر افزودن تکنیک های موبیلیزاسیون عصب به مدالیته های فیزیوتراپی بر جنبه های مختلف ارزیابی بالینی مبتلایان به سندرم تونل کارپ بررسی شود.
در این کار آزمائی بالینی، 20 بیمار مبتلا به سندرم تونل کارپ به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. در هر دو گروه به مدت 4 هفته از اسپلینت استراحت، دستگاه تحریک الکتریکی پوستی و اولتراسوند استفاده شد. در گروه درمان، علاوه بر مدالیته های فیزیوتراپی از تکنیک های موبیلیزاسیون عصب استفاده شد. مقیاس شدت سمپتوم ها، مقیاس بصری درد، مقیاس وضعیت عملکردی، علامت فالن، تانسیون عصب مدین، و زمان های تاخیری هدایت دیستال حسی و حرکتی عصب مدین مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف، تی زوجی، تی مستقل و مک نمار برای تحلیل داده ها استفاده شد.
مقیاس شدت سمپتوم ها، مقیاس بصری درد، تانسیون عصب مدین و علامت فالن در هر دو گروه کنترل (به ترتیب 0٫001=P، 0٫011=P، 0٫028= P، 0٫031=P) و درمان (به ترتیب 0٫001>P، 0٫001>P، 0٫001>P، 0٫008=P) بهبود یافتند؛ اما مقیاس وضعیت عملکردی (0٫001>P) و زمان تاخیری دیستال حرکتی (0٫015=P) تنها در گروه درمان بهبود یافت. تانسیون عصب مدین (0٫001=P) و مقیاس وضعیت عملکردی (0٫004=P) در گروه درمان بهبودی بیشتری را نشان داد؛ اما اختلاف معناداری بین دو گروه از لحاظ سایر متغیرها مشاهده نشد.
مدالیته های فیزیوتراپی و موبیلیزاسیون عصب هر یک تاثیر مفیدی بر یافته های ارزیابی ذهنی و فیزیکی سندرم تونل کارپ دارند. افزودن تکنیک های موبیلیزاسیون عصب به برنامه فیزیوتراپی معمول باعث افزایش اثرات سودمند درمانی می شود.