بررسی موارد خشونت نسبت به پرستاران در بخش های اورژانس بیمارستانهای وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران

خشونت علیه کارکنان در محل کار مسئله ای جهانی است. پرستاران بخش اورژانس به دلیل ماهیت کاری و مواجهه با بیماران و بار کاری زیاد در معرض انواع خشونت قرار می گیرند. هدف از این پژوهش تعیین میزان خشونت نسبت به پرستاران در بخش های اورژانس بیمارستان های وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران در سال 1388بود.
این پژوهش از نوع توصیفی می باشد. نمونه پژوهش شامل100 پرستار شاغل در بخش اورژانس بیمارستان های وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی تهران بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده گردید. جهت تعیین روائی پرسشنامه از روش روائی محتوا و صوری استفاده گردید و پایایی آن با استفاده از روش همسانی درونی (آلفا کرونباخ) و آزمون مجدد سنجیده شد که میزان آن به ترتیب 93/0 و 89/0 به دست آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از نرم افزار آماری اس پی اس اس نسخه 16 و آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید.
نتایج نشان داد که بیشترین میزان خشونت اعمال شده علیه پرستاران در این پژوهش به ترتیب شامل خشونت کلامی (87درصد)، خشونت غیرکلامی (70درصد) و خشونت فیزیکی (28درصد) می باشد. هر سه این خشونت ها بیشتر توسط همراهان بیمار انجام شده است (7/75درصد). بیشترین نوع خشونت کلامی از نوع فریاد کشیدن (84 درصد)، در خشونت غیرکلامی نگاه توهین و تهدیدآمیز(64درصد) و مشت کوبیدن روی میز (64 درصد) و در خشونت فیزیکی پرتاب اشیاء (33 درصد) بود. بیشترین زمان انجام انواع خشونت شیفت شب، روزهای تعطیل و هنگام پذیرش بیمار بوده است. بیشترین علل ایجاد خشونت (77 درصد) عدم کنترل رفت و آمد همراهان به بخش اورژانس بوده است. آزمون آماری کای دو همبستگی معنی داری بین خشونت فیزیکی و شیفت شب نشان داد (001/0P<) و بین جنسیت مونث پرستار و خشونت فیزیکی نیز با استفاده از آزمون آماری کای دو همبستگی معنی داری به دست آمد (005/0P<).
پرستاران بخش اورژانس به طور معمول هر هفته خشونت را تجربه می کنند. از این رو انجام اقداماتی برای پیشگیری و کاهش موارد خشونت در بخش اورژانس امری ضروری می باشد که بایستی مسئولین توجه بیشتری در این زمینه داشته باشند.