تعیین قابلیت هضم، تجزیه پذیری و انرژی جیره های حاوی سطوح مختلف سبوس گندم در اوایل دوره شیردهی گاوهای هلشتاین

در آزمایش اول 12 راس گاو هلشتاین که در دومین دوره شیردهی بودند و با متوسط روزهای شیردهی 65 روز در قالب یک طرح چرخشی با چهار جیره با سطوح 0، 10، 20 و 30 درصد سبوس گندم (بر اساس ماده خشک) مورد مطالعه قرار گرفتند. چهار دوره 28 روزه و سه تکرار در هر دوره برای سنجش قابلیت هضم مواد مغذی، مجموع مواد مغذی قابل هضم (TDN) و برآورد انرژی خالص شیر دهی (NEL) از روی داده های TDN و تفکیک انرژی برای فعالیت های مختلف در نظر گرفته شد. قابلیت هضم مواد مغذی (پروتئین خام، الیاف خام، الیاف حاصل از شوینده خنثی، عصاره اتری، عصاره بدون ازت (NFE)، کربوهیدرات های غیرالیافی (NFC) تفاوت های معنی داری نشان دادند (05/0P<). بطوری که با افزایش سطح سبوس گندم در جیره های غذایی قابلیت هضم همه مواد مغذی فوق کاهش یافت. به همین ترتیب TDN و NELمحاسبه شده نیز کاهش معنی داری داشتند (05/0P<). در آزمایش دوم، سه راس گاو نر طالشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار غذایی حاوی سطوح 0، 10، 20 و 30 درصد سبوس گندم (بر اساس ماده خشک)، سه تکرار در 9 زمان مختلف جهت اندازه گیری تجزیه پذیری ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، دیواره سلولی استفاده گردید. داده های این آزمایش نشان داد که با افزایش سطوح مختلف سبوس گندم در جیره های آزمایشی تجزیه پذیری مواد مغذی افزایش غیرمعنی-داری داشت (05/0