مقایسه نرخ آبستنی و عملکرد تولید مثلی تلیسه های هلشتاین با استفاده از روش های مختلف همزمان سازی فحلی

هدف این پژوهش، ارزیابی و مقایسه اثر پروتوکل های مختلف همزمان سازی فحلی بر روی نرخهای باروری و آبستنی در تلیسه های هلشتاین با استفاده از چهار تیمار مختلف (شاهد، GnRH، PGF2α، GPG) میباشد. تلیسه ها از نظر سن (05/1±48/13 ماه) و وزن (52/12±44/370 کیلوگرم) همسان بودند و هر 10 تلیسه به یک تیمار اختصاص یافت. در تیمار اول (شاهد) بدون اعمال هیچ تیماری، تلیسه ها به مدت 1 ماه زیر نظر قرار گرفتند و با مشاهده فحلی تلقیح شدند. در تیمار دوم (GnRH) 100 میکروگرم GnRH در روز اول تزریق شد پس از 7 روز 25 میلی گرم PGF2α تزریق شد و ظرف یک هفته با مشاهده فحلی تلقیح صورت گرفت. در تیمار سوم (PGF2α) در روز اول و چهارده روز بعد 25 میلی گرم PGF2αتزریق شد سپس ظرف یک هفته پس از تزریق دوم با مشاهده فحلی تلقیح انجام شد و در تیمار چهارم(GPG) در روز اول 100 میکروگرم GnRH و 7 روز بعد 25 میلی گرم PGF2α و دو روز بعد 100 میکروگرم GnRH تزریق شد و 24 ساعت بعد همه تلیسه ها تلقیح شدند. در نهایت با تشخیص آبستنی از راه راست رودهای، میزان باروری به ازای هر تلقیح (CR) و میزان آبستنی (PR) محاسبه گردید. تیمار اول به ترتیب 75 و 60 درصد، تیمار دوم به ترتیب 5/55 و 33/49 درصد، تیمار سوم به ترتیب 7/66 و 60 درصد و تیمار چهارم به ترتیب 40 و 40 درصد CRو PR داشتند. نتایج نشان داد که بین تیمارها تفاوت معنی داری مشاهده نشد ولی از لحاظ عددی تیمار 1 و3 در مقایسه با سایر تیمارها نرخ آبستنی بالاتری داشتند و بخت بیشتری برای بارور شدن داشتند.