پلیمریزاسیون در کامپوزیت های حاوی سیلوران و متاکریلات با دستگاه های تابشی LED با شدت های مختلف

انقباض پلیمریزاسیون کامپوزیت های با بیس متاکریلات یکی از مهم ترین عوامل در شکست ترمیم های کامپوزیت می باشد. برای برطرف کردن این نقیصه، کامپوزیت های با بیس سیلوران معرفی شده اند. ادعا شده است که این کامپوزیت ها دارای حداقل انقباض می باشند. هدف از این مطالعه بررسی میزان انقباض پلیمریزاسیون این دو نوع کامپوزیت بود.
در این مطالعه تجربی، 5 نمونه دیسکی شکل از هر کامپوزیت رزین در مرکز یک رینگ فلزی باند شده به لام میکروسکوپ قرار گرفت. سطح رویی رینگ با لامل پوشانده شد. لام همراه نمونه کامپوزیتی روی پایه مخصوص دستگاه LVDT (linear variable differential transformer) طراحی شده برای این منظور قرار گرفت تا امکان تابش و کیورینگ نمونه ها از سطح تحتانی لام فراهم شود. در این آزمایش، برای بررسی تغییرات ابعادی نمونه حین پلیمریزاسیون، از روش Deflecting Disk و دستگاه LVDT استفاده شد. ضمنا در این مطالعه، از دو دستگاه تابشی LED با شدت های مختلف، برای پلیمریزاسیون کامپوزیت ها استفاده شد.
میزان انقباض پلیمریزاسیون درمورد کامپوزیت Z250 کیور شده با LED وHigh Power LED به ترتیب mμ08/0±15/11 و mμ17/0±51/11 و درمورد کامپوزیت P90 کیور شده با LED و High Power LED به ترتیب mμ06/0±08/1 و mμ12/0±16/1 بود. تفاوت معنی داری بین دستگاه های تابشی LED و High Power LED در میزان انقباض پلیمریزاسیون هر دو نوع کامپوزیت دیده نشد (P-value در مورد Z250 و P90 به ترتیب 094/0 و 019/0 بود).
مقدار انقباض پلیمریزاسیون در کامپوزیت های با بیس سیلوران با هر دو دستگاه تابشی، کمتر از کامپوزیت های با بیس متاکریلات بود.