تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و حداقل غلظت مهاری وانکومایسین در استافیلوکوک های اورئوس و کواگولاز منفی جداشده از نمونه های بالینی کودکان در تبریز

گونه های استافیلوکوک از جمله عوامل شایع عفونت های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه می باشند. در دهه اخیر مقاومت این باکتری ها بویژه در محیط های بیمارستانی نسبت به انواع آنتی بیوتیک ها از جمله وانکومایسین به سرعت در حال افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی میزان مقاومت ایزوله های بالینی استافیلوکوک اورئوس و استافیلوکوک های کواگولاز منفی جدا شده از کودکان مراجعه کننده به بیمارستان کودکان تبریز نسبت به آنتی بیوتیک های رایج و تعیین MIC وانکومایسین می باشد.
در این مطالعه توصیفی و آینده نگر، طی یکسال از فروردین لغایت اسفندماه 1390 تعداد 88 ایزوله استافیلوکوک شامل 53 گونه استافیلوکوک اورئوس و 35 گونه استافیلوکوک کواگولاز منفی از نمونه های بالینی بیماران جداسازی و وارد مطالعه شدند. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها نسبت به 15 داروی ضدمیکروبی رایج با روش انتشار دیسک در آگار مطابق توصیه های CLSI و میزان MIC وانکومایسین با روش استاندارد E-test اندازه گیری شد.
بر اساس نتایج تست آنتی بیوگرام، وانکومایسین و ریفامپین جزو موثرترین و کلیندامایسین به همراه پنی سیلین جزو کم اثرترین داروهای ضدمیکروبی بر روی ایزوله های استافیلوکوک اورئوس و استافیلوکوک کواگولاز منفی بودند. بر همین اساس میزان شیوع سویه های مقاوم به متی سیلین استافیلوکوک اورئوس بیش از 80% تعیین شد. با توجه به میزان MIC وانکومایسین بترتیب 2/13% و 3/3% ایزوله های استافیلوکوک اورئوس و استافیلوکوک کواگولاز منفی دارای مقاومت حدواسط به وانکومایسین بودند اما هیچ ایزوله مقاوم به وانکومایسین در این تحقیق شناسایی نشد.
هرچند سویه های دارای مقاومت کامل به وانکومایسین در بین ایزوله ها یافت نشد، اما شناسایی سویه های VISA در جامعه مورد مطالعه بهمراه گزارش های متعدد از ظهور سویه های مقاوم به وانکومایسین در ایران و سایر کشورها، ضرورت دقت پزشکان در تجویز وانکومایسین بعنوان داروی اصلی در درمان عفونت های استافیلوکوکی را روشن می سازد. همچنین لزوم استفاده از روش MIC در تعیین حساسیت استافیلوکوک ها به وانکومایسین بیش از پیش آشکار می گردد