اختلاف در توانائی جذب روده ای دی - زایلوز در ماکیان

بر اساس گزارش های موجود، بین گونه های مختلف حیوانات از نظر میزان جذب دی – زایلوز تفاوت هایی وجود دارد.
در 2 – آزمایش، احتمال وجود اختلاف در توانائی جذبی روده کوچک برای قند دی – زایلوز در گروه های مختلف ماکیان مورد امتحان قرار گرفت.
در آزمایش اول دو گروه 9 قطعه ای خروس (48 هفته) و مرغ بالغ (58 هفته) تیپ تخمگذار و در آزمایش دوم 4 گروه 10 قطعه ای نیمچه های تیپ گوشتی و تخمگذار نر و ماده (4 هفته) از طریق دهان محلول دی – زایلوز mg/mL(50) بر اساس mg500 برای هر کیلو گرم وزن بدن دریافت نمودند. یک نمونه خون قبل و 5 نمونه دیگر بعد از دریافت محلول دی – زایلوز از طریق رگ بالی بر اساس هر 30 دقیقه یک نمونه تا 150 دقیقه گرفته شد و غلظت دی – زایلوز در پلاسما اندازه گیری گردید.
در آزمایش اول غلظت دی – زایلوز به بالاترین حد خود در 60 تا 90 دقیقه بعد از دریافت محلول در هر دو گروه آزمایشی رسید و دارای یک وابستگی درجه دوم با زمان بود (735/0 =2R برای خروس و 801/0=2R برای مرغ.) در آزمایش دوم غلظت دی – زایلوز به بالاترین حد خود در 60 دقیقه بعد از دریافت محلول در هر چهار گروه آزمایشی رسید و دارای یک وابستگی درجه دوم با زمان بود (681/0=2R برای نیمچه خروس گوشتی و 850/0=2R برای نیمچه مرغ گوشتی و 695/0=2R برای نیمچه خروس تخمگذار و 748/0=2R برای نیمچه مرغ تخمگذار.) نتیجه گیری نهایی: آزمایش دی – زایلوز نشان داد که روشی حساس برای ارزیابی عمل جذب روده در پرندگان با نژادها، جنس ها، سنین و نیازهای تغذیه ای متفاوت می باشد.