اثر تمرین و تعلیم مفاهیم آمادگی بر عوامل آمادگی جسمانی در دانش آموزان نوجوان: نقش واسطه ای دانش و انگیزش درونی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر تمرین و تعلیم مفاهیم آمادگی بر عوامل آمادگی جسمانی با بررسی نقش میانجی عوامل روان شناختی انجام گرفت. 84 نفر از دانش آموزان سالم و غیر ورزشکار (با میانگین و انحراف سنی 49/0± 5/12، قد 1/6 ± 8/153 سانتی متر و وزن 3/7±25/46 کیلوگرم) که به مدت 3 الی 6 ماه فعالیت منظم ورزشی نداشتند، به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به روش تصادفی در سه گروه تمرین- تعلیم، تمرین و کنترل (n=28) تقسیم شدند. از پرسش نامه بهداشتی– ورزشی و دانشی محقق ساخته و پرسش نامه انگیزش درونی دسی وریان (1998) و آزمون های مربوط به عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت برای جمع آوری اطلاعات در مرحله پیش و پس آزمون استفاده شد. از تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) و تحلیل واریانس ساده برای مقایسه آمادگی جسمانی و عوامل روان شناختی و مقایسه هر یک از عوامل در بین گروه ها و از آزمون های تعقیبی (LSD) برای مقایسه جفتی هریک از عوامل در بین گروه ها استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین گروه های مورد بررسی در شاخص های آمادگی جسمانی شامل استقامت قلبی- عروقی (p=0/001)، انعطاف پذیری (p=0/000)، استقامت عضلانی (p=0/000)، قدرت پنجه (p=0/032) و شاخص های روان شناختی شامل انگیزش (p=0/009) و دانش (p=0/000) تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی (LSD) نشان دادند استقامت قلبی– عروقی گروه تمرین- تعلیم از هر دو گروه تمرین و کنترل بهتر است. انعطاف پذیری و استقامت عضلات شکم گروه کنترل از هر دو گروه تمرین و تمرین- تعلیم کمتر بود، اما دو گروه تمرین و تمرین- تعلیم اختلاف معناداری با هم نداشتند. قدرت پنجه و انگیزه درونی گروه تمرین از گروه تمرین- تعلیم و کنترل بهتر شد. درنهایت، میزان دانش گروه تمرین- تعلیم از هر دو گروه تمرین و کنترل بهتر بود، در حالی که دو گروه تمرین و کنترل برتری نسبت به یکدیگر نداشتند. به طور کلی، نتایج این پژوهش موید تاثیر تمرین- تعلیم مفاهیم آمادگی روی برخی عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی از طریق افزایش سطح دانش و تغییر نوع نگرش افراد در جهت مثبت و بالا بردن سطح انگیزه درونی بود