بررسی اثر ترکیبی داروهای متادون و والپروات بر اکتساب و بیان وابستگی و تحمل به مورفین در موش های سوری نر

با توجه به معضل وابستگی و تحمل در بیماران مصرف کننده اوپیوئیدها، همچنین با توجه به ناکارآمدی درمان های موجود و توصیه علوم جدید به درمان ترکیبی دارویی بیماری ها در فارماکولوژی مدرن، در مطالعه حاضر به بررسی اثر ترکیبی والپروات و متادون بر وابستگی و تحمل به مورفین پرداخته شده است.
98 سر موش سوری انتخاب و به گروه های: سالین، مورفین، متادون، والپروات، والپروات+متادون به ترتیب با نسبت های مساوی، 2 به 1 و 1 به 2 تقسیم شدند. به جز موش های گروه سالین بقیه گروه ها دوزهای افزایشی مورفین را به مدت هشت روز پیاپی دریافت کردند. در گروه درمانی اکتساب 30 دقیقه پیش از تزریق مورفین داروها تزریق می شد اما در گروه بیان فقط در روز هشتم 30 دقیقه پیش از تزریق مورفین دارو تزریق می شد. برای اندازه گیری تحمل از آزمون غوطه وری دم استفاده شد؛ درنهایت برای بررسی وابستگی به دنبال تزریق نالوکسان به مدت 30 دقیقه حیوانات مشاهده رفتاری می شدند.
رفتار پرش به عنوان شاخص ترین علامت وابستگی کاهش معنی داری را در گروه درمانی والپروات2+متادون1 نسبت به گروه های دیگر در فرایند اکتساب و بیان نشان داد؛ همچنین در گروه های والپروات و متادون1+والپروات2 اکتساب و بیان تحمل نسبت به گروه مورفین کاهش معنی داری پیدا کردند.
به طورکلی نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد ترکیب دو داروی والپروات و متادون، خصوصا با نسبت 2 به 1 در کاهش وابستگی و تحمل به مورفین دارای اثربخشی بیشتری است.