نقش آموزش و مشارکت شهروندان در کنترل حریق های شهر به منظور برنامه ریزی و مدیریت بحران شهری

نگرش سنتی در زمینه مدیریت بحران آتش سوزی، بر این باور بود که مدیریت بحران یعنی فرونشاندن آتش، به این معنی که مدیران بحران در انتظار خراب شدن امور می نشینند و پس از بروز ویرانی سعی می کنند تا ضرر ناشی از خرابی ها را محدود سازند، ولی به تازگی نگرش به این موضوع عوض شده است. بر اساس معنای اخیر، همواره باید مجموعه ای از طرح ها و برنامه های عملی، برای مواجهه با تحولات احتمالی آینده در داخل سازمان ها تنظیم شود و مدیران باید درباره اتفاقات احتمالی آینده بیندیشند و آمادگی رویارویی با وقایع پیش بینی نشده را کسب کنند. یکی از این طرح ها و برنامه های عملی، آموزش و مشارکت شهروندان در برنامه های مختلف ایمنی شهری است. این طرح با توجه به بررسی نمونه های اقدامات صورت گرفته در کشورهای پیشرفته، از جمله اقدامات کم هزینه با بازدهی بسیار بالا و موثر محسوب می شود. با توجه به اینکه این امر در کشور ایران به عنوان یکی از کم رنگ ترین مسایل در تصمیم گیری ها مدنظر است و نتیجه این امر وجود ضعف فرهنگ ایمنی در بین شهروندان ایرانی است، ضرورتا به بررسی نقش آموزش و به دنبال آن مشارکت شهروندان در پیشگیری از حریق های احتمالی می پردازد. بر اساس ابعاد و اهداف، نوع تحقیق کاربردی- توسعه ای و با توجه به ماهیت موضوع، روش انجام پژوهش، توصیفی و تحلیلی می باشد. در پایان، نتایج این بررسی نشان می دهد که آموزش عمومی و افزایش آگاهی جامعه با شیوه های مختلف از مهم ترین جنبه ی فعالیت های پیشگیرانه برای تامین ایمنی در شهرها می باشد.