محاسبه شاخص درجه رفاه سکونتی خانوارها برای مناطق روستایی استان های کشور

در مجموعه نیازهای اولیه انسان، اسکان دومین نیاز حیثیتی او پس از پوشاک قرار می گیرد و اگر توسعه یافتگی یک جامعه روستایی را منوط به تامین و افزایش عزت نفس عقلانی آن بدانیم، کیفیت و تداوم دسترسی افراد را به مسکن روستایی می توان یکی از ارکان توسعه روستایی دانست. در این مقاله سعی شده است شاخص درجه رفاه سکونتی خانوار برای مناطق روستایی استان های کشور در سال 1382 محاسبه شود، زیرا این شاخص یکی از شاخص های اساسی رفاه اجتماعی محسوب می گردد. تکنیک های مورد استفاده در این تحقیق، روش های تحلیل عاملی و تحلیل واریانس یک طرفه بوده است. در این محاسبه شاخص های اقتصادی، کالبدی و اجتماعی مرتبط با مسکن روستایی مورد بررسی قرار گرفته اند. استان های مازندران، ایلام، چهارمحال و بختیاری و اصفهان در بهترین وضعیت و استان های سیستان و بلوچستان، زنجان، کرمان و کرمانشاه در بدترین وضعیت از نظر شاخص درجه رفاه سکونتی خانوار قرار گرفته اند.