مقایسه اثر سیپروفلوکساسین و آزیترومایسین در درمان دیسانتری حاد بالغین

دیسانتری، معمولا یک بیماری خودمحدودشونده است، اما درمان آنتی بیوتیکی آن، علاوه بر کوتاه کردن زمان سیمپتوماتیک بودن بیماری، سبب کاهش دفع میکروب از بدن بیمار و در نتیجه، کاهش قدرت سرایت به اطرافیان می شود. این مطالعه، به منظور مقایسه اثر سیپروفلوکساسین و آزیترومایسین در درمان گاستروآنتریت حاد غیرآمیبی انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 84 بیمار مبتلا به گاستروآنتریت حاد غیرآمیبی، به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و پس از اخذ رضایت کتبی، در یکی از دو رژیم شامل: سیپروفلوکساسین 500 میلی گرم هر 12ساعت یا آزیترومایسین 250 میلی گرم روزانه یک بار، قرار گرفتند. پس از 48 ساعت، بیماران ویزیت شده و بهبود علایم بالینی آنها بررسی شد؛ همچنین نتیجه کشت مدفوع روز اول آنها، ارزیابی شد. داده ها پس از جمع آوری و ثبت در پرسشنامه، با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 3/1) و آزمون آماری کای اسکوئر در سطح معنی داری 5/0=α تجزیه و تحلیل گردید.
از 84 بیمار مورد بررسی، در نمونه مدفوع 41 نفر (8/48%) شیگلا گزارش شد که 18 نفر (9/43%) از آنها، آزیترومایسین و 23 نفر (1/56%)، سیپروفلوکساسین دریافت کردند. در 14 نمونه (7/16%)، میکروب های دیگری رشد کرده بود (سالمونلا، کمپلیوباکتر ژژونی، ای کلای). در آنتی بیوگرام تهیه شده از 55 بیمار، 32 نفر به سیپروفلوکساسین حساس بودند (2/58%) و حساسیت به آزیترومایسین، در 41 نفر گزارش شد (5/74%). در روز سوم درمان، پاسخ بالینی بیماران، با بررسی وضعیت تب و اسهال ارزیابی شد. در گروه آزیترومایسین در 29 نفر (5/93%) و در گروه سیپروفلوکساسین در 31 نفر (88.6%)، در روز سوم، تب قطع شده بود که اختلاف معنی داری از نظر قطع تب، بین دو گروه وجود نداشت.
آزیترومایسین و سیپروفلوکساسین اثر یکسانی در درمان دیسانتری غیرآمیبی دارند.