بررسی نظریه خرده فرهنگ دهقانی راجرز (بررسی موردی: روستاهای منطقه کهمان شهرستان سلسله)

در پژوهش حاضر، عناصر نظریه خرده فرهنگ دهقانی بررسی شده که راجرز آنها را موانع توسعه دانسته است. در این پژوهش تلاش شده است نظریه مذکور در روستاهای منطقه کهمان شهرستان سلسله مورد آزمون قرار گیرد تا از این طریق، شناخت جامعی از بافت اجتماعی جامعه مورد بررسی حاصل شود، به این منظور که مشخص گردد عناصر خرده فرهنگ دهقانی به صورتی که مورد توجه راجرز بوده، در جامعه مورد بررسی صدق می کند. جمعیت مورد بررسی، دهقانان روستاهای منطقه کهمان است که با استفاده از نمونه گیری هدفمند و نظری با بررسی دیدگاه چهل دهقان و تشکیل هشت بحث گروهی، اشباع نظری حاصل شد. در پژوهش حاضر، از فنون کیفی (مصاحبه عمیق، بحث گروهی متمرکز و مشاهده همراه با مشارکت) استفاده شده است. بر اساس یافته های پژوهش، عناصر خرده فرهنگ دهقانی راجرز در منطقه مورد بررسی انطباق نداشته و نه تنها مانعی برای توسعه منطقه نبوده، بلکه در بعضی موارد، محرک نیز بوده است. با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که خرده فرهنگ محلی و سنن بومی، نه به عنوان مانع و معارض، بلکه پناهگاه و رقیبی برای توسعه است و به منظور رفع ابهام، می توان اصطلاح «خرده فرهنگ محلی» را که محرک، رقیب و پناهگاه توسعه (عناصر پژوهش حاضر) است، به جای اصطلاح خرده فرهنگ دهقانی راجرز (مانع توسعه) پیشنهاد کرد. در نهایت، می توان بررسی حاضر را پژوهشی با نگاهی نو در توجه به بوم ها و سنت ها و به ویژه فرهنگ های محلی در ارتباط با توسعه در نظر گرفت، زیرا یافته ها بیان گر تاثیر خرده فرهنگ محلی بر توسعه روستاهای مورد بررسی است.