ارزیابی پایداری عملکرد دانه ژنوتیپ های گلرنگ بهاره با استفاده از معیارهای ناپارامتری و روش GGE بای پلات در شرایط دیم

به منظور بررسی اثر متقابل ژنوتیپ محیط و مطالعه سازگاری و پایداری عملکرد دانه ژنوتیپ های گلرنگ بهاره، هفده ژنوتیپ در نه ایستگاه تحقیقاتی به مدت چهار سال (1382 تا 1385) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط دیم مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس نتایج تجزیه واریانس مرکب، اثر ژنوتیپ، محیط و اثر متقابل آن ها در سطح احتمال ا% معنی دار بود. از روش های ناپارامتری برای آزمون اثر ژنوتیپ، محیط و اثر متقابل استفاده شد. اثر اصلی و متقابل با روش هیلدبراند (آزمون اثر متقابل بدون تغییر رتبه بندی ژنوتیپ ها) و روش دی کرون و وان دیر لان (آزمون اثر متقابل با تغییر در رتبه بندی ژنوتیپ ها) در سطح احتمال 1٪ معنی دار شد. بر اساس معیارهای ناپارامتری هان و تنارازو، ژنوتیپ شماره 11 (Gila) و شاخص برتری فاکس و همکاران، ژنوتیپ شماره 15 (رقم سینا) پایدارتر از سایر ژنوتیپ ها بودند. با توجه به نتایج آماره عملکرد – پایداری (Ysi) ژنوتیپ های شماره 2 (S-541)، 15 و 4 (Syria) جزو ژنوتیپ های گزینش شده بودند. همچنین بر اساس بای پلات GGE برای کلیه محیط ها، ژنوتیپ های شماره 1 (Cyprobregon)، 4 و 15 برتری نشان دادند. این دو روش ژنوتیپ شماره 15 (رقم سینا) را به عنوان ژنوتیپ برتر شناسایی کردند.