الگوی پلاسمیدی سویه های پروتئوس میرابیلیس و پروتئوس ولگاریس مولد بیوفیلم در نمونه های بیمارستانی کرمان در سال 1390

ظهورسویه های تولید کننده بیوفیلم پروتئوس مشکل جدی را در درمان عفونت های مجاری ادراری وابسته به سوند ایجاد نموده است. هدف از این طرح مطالعه تولید بیوفیلم و الگوی پلاسمیدی ایزوله های پروتئوس مرتبط با عفونت ادراری بود.

تعداد 88 سویه پروتئوس جدا شده از کشت نمونه های بالینی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های کرمان در طی سال 1390 جمع آوری شدند. شناسایی باکتری توسط روش های مرسوم میکروب شناسی صورت گرفت. حساسیت دارویی و حداقل غلظت مهار کننده (MIC) توسط روش های انتشار دیسک کبری بائر و E-test انجام شد. تولید بیوفیلم توسط روش های میکروتیتر پلیت و میکروسکپ الکترونی Scanning مورد مطالعه قرار گرفت. وجود پلاسمید توسط روش لیز قلیایی در میان سویه های تولید کننده بیوفیلم بررسی شد.

از میان افراد مبتلا به عفونت های پروتئوس مراجعه کننده به بیمارستان های افضلی پور، باهنر و شفا (بستری و سرپایی)، 58% زن و 42% مرد بودند. دامنه سنی 29 – 20 سال بیشترین تعداد مراجعه کنندگان (39/77%) و دامنه سنی 69 – 60 سال کمترین تعداد مراجعه کنندگان (3/40 %) را داشتند. در مجموع، (67%) (59 =n) ایزوله های پروتئوس بیشترین دامنهμg/mL) MIC 32 – 16) را نسبت به آنتی بیوتیک سفتریاکسون و (46%) (41 =n) کمترین μg/mL) MIC4- 1)را به کلرآمفنیکل داشتند. تشکیل بیوفیلم در 8/6% (6=n) از ایزوله ها منفی بود در حالی که 17% (15=n) آنها بیوفیلم قوی داشتند (05/0<P). بررسی وجود پلاسمید در سویه های ایزوله شده نشان داد که ایزوله های 19، 24 و 87 که بیوفیلم قوی داشتند همگی دارای یک پلاسمید یکسان با وزن ملکولی بالا بودند و سویه 29 که بیوفیلم قوی داشت هیچگونه پلاسمیدی را نشان نداد.

اکثر ایزوله های پروتئوس جدا شده در این مطالعه مقاومت بالایی نسبت به آنتی بیوتیک های رایج برای درمان عفونت های این میکروب را داشتند ولی تعداد محدودی توانایی تولید بیوفیلم قوی را داشتند. مطالعه پلاسمیدی این سویه ها نشان داد که فقط بعضی از این ایزوله ها دارای پلاسمید بودند و همچنین مقاومت بالایی را به چند دارو به طور همزمان داشتند.