مدیریت مبتنی بر مشارکت مردمی در برنامه ریزی منطقه ای

مشارکت عمومی به مفهوم نقش داشتن عموم مردم در تصمیم گیری سیاسی است، به ویژه در آن دسته از سیاس تها که به طور مستقیم بر آنان اثر خواهد گذارد؛ از این رو، فرایند صاحب نقش کردن مردم، دارای معارض در گرای شهای مرکزگرا و مرکززدا در حکومت محلی است. تجربه نشان داده است که مردم می توانند در سطحهای فراتر از محله و شهر خود نیز مشارکت موثری در تصمیم ساز ی ها داشته باشند. این مقاله اولا به بیان هم هجانبه چیستی مشارکت وشرایط برپایی نظام تصمیم گیری مبتنی بر مشارکت، شامل مفهوم، طبق هبندی و چال شهای مشارکت در منابع نظری مرتبط با کشورهای توسعه یافته غربی می پردازد؛ ثانیا، با تحلیل طبقه بند ی های گوناگون مشارکت، نتیجه م یگیرد که هرشکل از حکومت یا هرالگوی اقتصاد سیاسی دارای منظوری مشخص از مشارکت است و تنها از درج های از مشارکت که برآمده از آموز ه های آن شکل و الگو است، حمایت می کند؛ ثالثا، برای آشنایی با الگویی کامل از فرایند مشارکت مردمی، ب هخصوص در سطح منطق های، تجربه مدیریت مبتنی بر مشارکت در برنامه ریزی منطقه ای را در دانمارک در دهه 1970، که در ده ه های بعد بررسی و نقد قرار شده است، معرفی می کند. این فرایند شامل مراحل برنام هریزی و نقش مشارکت مردم در هر مرحله، روش های جلب مشارکت توسط شوراها، میزان مشارکت مردم، و اثر حضور مردم بر تصمیمات برنامه پیشنهادی است. مقاله به این نتیجه میرسد که: 1(مردممی توانند چه در برنام ه های بلندمدت و چه در وسعت حوزه کلان شهری و منطقه ای در ب هوجود آمدن سناریوهای معقول ومقبول و در انتخاب گزینه بهینه تاثیر قاطع و قانع کنند های دارا باشند؛ 2(اثر بخش بودن مشارکت عمومی بستگی دارد به توانایی و روشن اندیشی مدیران حکومتی و برنامه ریزان؛ 3(در صورت وجود زمان و اطلاعات کافی، س وا لهای انتزاعی و پیچیده را نیزمی توان به بحث گذاشت؛ 4(مشارکت می تواند نقش واسطه در ایجاد تماس های میان مسئولان دولتی داشته باشد، که معمولا از یکدیگر دور هستند.