بررسی ارتباط بین تصور بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی در زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و دانشگاه اصفهان

زندگی کم تحرک به عنوان مشکل جدی جامعه امروز ایران شناخته شده است. ارتقای سبک زندگی با افزایش میزان فعالیت فیزیکی در جهت سلامت زنان و پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی امری ضروری به شمار می رود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط تصور بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی در زنان شاغل بود.
مطالعه حاضر، مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بود که روی 408 نفر از کارمندان زن دانشگاه های علوم پزشکی اصفهان و دانشگاه اصفهان انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت سهمی متناسب با جمعیت بود. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه ای طراحی شده بر اساس پرسش نامه های استاندارد و خودساخته و شامل 4 بخش بود که متغیر های زمینه ای، رضایت بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی را در بر می گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 به کمک آزمون های توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
به طور میانگین 6 /71 درصد زنان شرکت کننده در این پژوهش زندگی کم تحرک داشتند و فقط 4/28 درصد، سبک زندگی فعال داشتند. میانگین نمره رضایت بدنی در زنان مورد مطالعه 27/16 ± 26/63 (از 100) بود. ارتباط معنی داری بین نمره فعالیت فیزیکی زنان و BMI (Body mass index) دیده نشد؛ در حالی که ارتباط معنی داری بین فعالیت فیزیکی با رضایت بدنی و خودکارآمدی (01/0 > P) وجود داشت. بیشترین ارتباط بین رضایت بدنی با شرکت در کلاس های ایروبیک (001/0 > P) مشاهده شد.
به نظر می رسد زنان شاغل تحصیل کرده جامعه با وجود آگاهی از فواید فعالیت فیزیکی، سبک زندگی نامناسب دارند. شاید بتوان با مطالعات بیشتر در خصوص علل این مساله و رفع موانع فعالیت فیزیکی، مثل ایجاد شرایط و تسهیلات بیشتر برای انجام فعالیت فیزیکی و بهبود فاکتورهای روانشناختی در محیط کار، به بهبود انجام فعالیت فیزیکی و ارتقای سلامت زنان که نقش به سزایی در سلامت خانواده و جامعه دارند، اهتمام ورزید.