تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده ساز بر برخی شاخص های انعقادی موش های صحرایی نر نابالغ و بالغ Print

هر چند حوادث ناشی از ترومبوز در کودکان و نابالغین کمتر از بزرگسالان است اما شیوع آن در دوران نوجوانی افزایش می‎یابد. هدف این پژوهش مقایسه برخی فاکتورهای انعقادی مرتبط با بیماری های قلبی و عروقی بعد یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده ساز در موش های صحرایی نر نابالغ با بالغ بود.
تعداد 27 سر موش نر نابالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 5±97 گرم و 27 سر موش نر بالغ با میانگین وزنی 5±241 گرم پس از دو هفته آشنایی با محیط و نوارگردان به یک گروه کنترل و دو گروه فعال که بلافاصله و 24 ساعت بعد از آنان خون گیری به عمل آمد، تقسیم شدند. فعالیت استقامتی وامانده ساز شامل فعالیت روی دستگاه نوارگردان تا واماندگی بود. برای اندازه گیری فیبرینوژن به روش clauss و برای اندازه گیری APTT و PT از روش های انعقادی استفاده گردید. همچنین برای اطمینان از حصول نشانه های بلوغ در آزمودنی ها هورمون تستوسترون با استفاده از روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و توکی در سطح (05/0≥p) انجام شد.
فیبرینوژن دو گروه موش های بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا بلافاصله بعد از فعالیت کاهش معنادار (047/0P= و004/0P=) و در 24 ساعت پس از فعالیت تنها در گروه موش های بالغ افزایش معنادار داشت (001/0P=). APTT نیز در آزمودنی های بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا 24 ساعت بعد از فعالیت کاهش معنادار داشت.
با توجه به افزایش فیبرینوژن و کاهشAPTT در 24 ساعت پس از فعالیت استقامتی وامانده ساز در موش های بالغ و نابالغ به نظر می رسد انجام فعالیت ها در کودکان و بزرگسالان غیرفعال باید با ملاحظات ویژه ای همراه باشد.