اندازه بهینه تولید در صنایع مواد غذایی و آشامیدنی و تغییرات آن طی سال های اول برنامه های دوم، سوم و چهارم توسعه

اگر چه صنایع مواد غذایی و آشامیدنی به دلیل شرایط وآب و هوایی ایران به عنوان یکی از مزیت های نسبی ورود به عرصه تجارت بین الملل قلمداد می گردد، اما، این صنعت نتوانسته است متناسب با این مزیت جایگاه شایسته خود را در بین کشورها کسب نماید. تولید در اندازه هایی کمتر از اندازه بهینه از اصلی تریت دلیل این موضوع قلمداد شده است. بر این اساس موضوع اندازه بهینه تولید در این صنعت، خصوصا برای آگاهی بنگاه های جدید الورود، همچنین مفاهیم ظرفیت های تولیدی رها شده و در نتیجه توانایی های بالقوه تولیدی از موضوعات کلیدی مورد بررسی در این صنعت محسوب می شود. موضوعی که تخمین و بررسی روند تغییرات آن هدف اصلی این مقاله را تشکیل می دهد. برای تعیین اندازه بهینه تولید یا آنچه از آن به عنوان حداقل اندازه کارآ نیز یاد می شود از روش کومانور- ویلسون استفاده شده است. داده های این پژوهش نیز داده های جمع آوری شده توسط مرکز آمار ایران در سطح بنگاه های تولیدی صنایع مواد غذایی و آشامیدنی در سال های نخست برنامه های دوم، سوم و چهارم توسعه است. در مجموع نتایج این بررسی نشان دهنده آن است که اندازه بهینه صنعت مواد غذایی و آشامیدنی برحسب هر دو قیمت جاری و ثابت روندی صعودی داشته و علاوه بر آن، در هر سه مقطع زمانی مورد بررسی بیش از 90 درصد از بنگاه های این صنعت در اندازه ای کمتر از اندازه بهینه فعالیت نموده اند.