نسیم روحبخش معماری ایران، بر کالبدمعماری هند پس از اسلام

معماری ایران وهند میراث مشترک دارند، و آن هنر و معماری» دوره تیموری «است، اما بدین دلیل که معماری تیموری نیز اصالتا یک معماری ایرانی بود، محققان تردیدی ندارند که حضور بارز هنر ایرانی در هند به ویژه پس از اقامت یکی از سالطین مسلمان هند) همایون (در ایران و به همراه بردن هنرمندان ایرانی به آن دیار توسط این سلطان، هویت هنر ومعماری اسالمی – ایرانی هند را رقم زد. ظهور اسالم و ورود آن به ایران، تاریخ نوینی را در این سرزمین رقم زد و به ویژه در بعد هنر و معماری، سبک ها) و به تبع آن آثاری (را آفرید که تمامی اقصا نقاط جهان را درنوردید. در این میان ارتباط میان ایران و هند باالخص پس از ورود اسالم به آن سرزمین، وارد مرحله جدیدی شد و همان تاثیر و تاثر متقابل، در ابعاد گسترده تری ادامه یافت. حضور هنر اسالمی – ایرانی در هند در دو دوره، حکومت های اسالمی در آن کشور تجلی یافته است. دوره اول با حکومت قطب الدین ایبک در سال 511 هجری)1193 میالدی (آغاز می شود و با تشکیل سلسله های مختلف در شمال و مرکز هند ادامه می یابد. دوره دوم که دوره اوج گیری هنر و معماری اسالمی در هند با خلق بناهای جاودانی چون تاج محل و نگار گری های بی مانندی نظیر» اکبر نامه «و»حمزه نامه«است که با حکومت ظهیر الدین بابرتاسال1133)هجری ادامه می یابد.