ارزیابی عکس العمل ژنوتیپ های نخود به سطوح کم آبیاری در مراحل مختلف رشد با استفاده از شاخص های تحمل تنش

به منظور بررسی اثر تنش خشکی در مراحل مختلف رشد ژنوتیپ های نخود، تعیین بهترین شاخص تحمل به تنش خشکی و ژنوتیپ متحمل، آزمایشی در سال زراعی 1387 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی ساعتلو ارومیه اجرا گردید. آزمایش به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد که فاکتور اصلی، سطوح آبیاری شامل تنش خشکی با قطع آبیاری در مراحل 6-5 برگی، گل دهی و غلاف بندی و آبیاری معمول و هفت ژنوتیپ نخود به عنوان فاکتور فرعی شامل قزوین، بیونیچ، FLIP97-111C، FLIP98-134C، FLIP98-143C، FLIP99-1C و ILC3279 در نظر گرفته شد. تنش خشکی اثر معنی داری بر تعداد غلاف دانه دار، تعداد دانه در غلاف، وزن دانه تک بوته، عملکرد دانه و ماده خشک کل داشت. بین ژنوتیپ ها از نظر تمام صفات مورد بررسی، اختلاف آماری معنی داری مشاهده شد. شاخص های HAR، GMP، MP و STI نشان دادند که نخود در مرحله 6-5 برگی حداکثر تحمل را به خشکی داشت و لاین های FLIP99-1C و FLIP98-143C متحمل ترین ژنوتیپ ها در شرایط تنش خشکی بودند. همبستگی بین شاخص ها با عملکرد دانه نشان داد که MP، GMP، HAR و STI، مناسب ترین شاخص برای غربال ژنوتیپ ها می باشند. بر اساس دو مولفه اصلی اول، رقم قزوین تحت تنش خشکی در مرحله 6-5 برگی، در ناحیه مطلوب بای پلات قرار گرفت. صفت تعداد دانه در غلاف، به عنوان مهم ترین جزء در تعیین عملکرد دانه، تحت تنش خشکی در مرحله 6-5 برگی بود.