ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاه های ایران بر اساس جهتگیری های برنامه درسی و تجربه مدرسان

امروزه، کیفیت و اثربخشی آموزش اهمیت زیادی دارد و موسسات و دانشگاه های ارائه کننده آموزش به طور مداوم به ارزیابی کیفیت و عوامل دخیل در آن می پردازند. هدف این پژوهش ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاه های ایران بر اساس جهتگیری های برنامه درسی و تجربه مدرسان بود. این پژوهش از نوع علی- مقایسه ای و جامعه آماری شامل اعضای هیئت علمی و دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه های فردوسی مشهد، صنعتی امیر کبیر، علم و صنعت ایران، خواجه نصیرالدین طوسی و علوم و حدیث شهر ری و مهر البرز بود. نمونه مورد بررسی به شیوه طبقه ای تصادفی تعداد 714 دانشجو و 63 استاد انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه جهتگیری های برنامه درسی و پرسشنامه ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی جمع آوری شد. پایایی ابزار با استفاده از الفای کرانباخ(96/0) و روایی آن با استفاده از روایی صوری و سازه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون لوین و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شدند. نتایج نشان داد دانشجویان شرکت کننده در دوره های مجازی، کیفیت یادگیری الکترونیکی را در سطح متوسط و بالاتر از متوسط ارزیابی کردند. کیفیت ارائه یادگیری الکترونیکی استادان بر حسب جهتگیری های برنامه درسی آنان متفاوت بود. بین تجربه ارائه یادگیری الکترونیکی و کیفیت ارائه یادگیری الکترونیکی در مولفه های توجه به تفاوتهای فردی، تسهیل همکاری بین دانشجویان، ارائه بازخورد و ارزشیابی رابطه معناداری مشاهده شد. همچنین، دانشجویان زن کیفیت یادگیری الکترونیکی را در مقایسه با دانشجویان مرد در سطح بالاتری ارزشگذاری کردند.