کاربرد تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت در بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی

آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی به علت تغییرات ثانویه نقشه های کورتیکال سبب آسیب های حسی-حرکتی طولانی مدت و گاهی همیشگی می گردند. هدف این مطالعه تعیین امکان کاربرد و کارایی تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی بود.
در یک مطالعه مداخله ای تعداد 7 بیمار مبتلا به آسیب اعصاب مدین و اولنار (2زن، 5مرد، میانگین سن: 28 سال) از جامعه در دسترس بررسی شدند. پس از غربالگری و کسب رضایت نامه کتبی، بیماران در حالی که دست و ساعد سمت سالمشان توسط یک اسپیلنت به مدت 4 هفته در ساعات بیداری بی حرکت می شد، تحت یک برنامه تمرینی فشرده با اندام مبتلا به مدت روزانه 5/1 ساعت، 5 روز در هفته به تعداد 20 جلسه در طی4 هفته قرار گرفتند. آزمون های ارزیابی شامل: Semmes Weinstein Monofilament (SWM)، Nine-hole Peg Test (9-HPT) و Motor Activity Log (MAL)، قبل، بعد و 4 هفته پس از اتمام مداخلات صورت می گرفتند.
آنالیز اطلاعات حاکی از عدم تغییر در میزان درک لامسه بیماران در نوک انگشتان پس از درمان در آزمون SWM بود، حال آنکه عملکرد حرکتی بیماران در آزمون 9-HPT و کاربرد اندام مبتلا در فعالیت های روزمره زندگی در پرسش نامه MAL بهبودی معناداری را در جلسه پس از درمان نشان می-دادند (01/0 > P) و بهبودی در طول دوره پی گیری مطالعه نیز نسبت به جلسه پس از درمان ماندگار بود (05/0 < P). تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت می تواند به عنوان یک تکنیک درمانی مناسب در برنامه توان بخشی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی در نظر گرفته شود.