پذیرش مدیریت ریسک در دامداران صنعتی استان تهران: سازه های تعیین کننده

هدف کلی این پژوهش که با روش توصیفی- همبستگی انجام شده است، بررسی سازه های موثر بر پذیرش مدیریت ریسک در دامداری های صنعتی می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل دامداران صنعتی استان تهران می باشد که تعداد 175 نفر از آنها به عنوان نمونه، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند. ابزار اصلی این تحقیق، پرسشنامه ای است که روایی صوری آن با کسب نظر اساتید و صاحبنظران حوزه ترویج، دامپروری و دامپزشکی تایید شد. آزمون مقدماتی برای به دست آوردن پایایی پرسشنامه انجام گرفت و ضریب آلفای کرونباخ بین 78/0 تا 94/0 به دست آمد. یافته های این پژوهش نشان می دهند که میزان پذیرش اکثریت دامداران (49 درصد) از روش های مدیریت ریسک در سطح «متوسط» است. همچنین، این یافته ها نشان می دهند که مهمترین روش های مدیریت ریسک در دامداران، مشاوره با متخصصان و کارشناسان و استفاده از دامپزشک است. یافته های حاصل از آزمون همبستگی نشان می دهند که بین متغیرهای: فاصله دامداری تا محل سکونت، مقدار سرمایه، میزان استفاده از وام، درآمد سالانه، تعداد راس واحد دامداری، میزان استفاده از منابع اطلاعاتی با متغیر پذیرش مدیریت ریسک رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. در آزمون رگرسیون چندگانه خطی، متغیرهای «مقدار سرمایه، درآمد سالیانه و میزان آگاهی از عوامل ایجادکننده ریسک» 90/50 درصد از تغییرات متغیر مدیریت ریسک دامداران را تبیین می کنند.