مقایسه ی تصاویر طلوع و غروب در شاهنامه با خسرو و شیرین

در روند تبدیل کلام از سطح عادی به سطح ادبی و هنری، تصاویر شاعرانه یا صور خیال نقشی انکارناپذیر دارند. تصویر آفرینی های هر شاعر، ریشه در زندگی بیرونی و درونی و شخصیت آن شاعر دارد که آگاهانه یا ناآگاهانه در شعر او تجلی می یابد.
از برجسته ترین زمینه های استفاده از تصاویر، توصیف طبیعت است. در میان توصیفات متنوع و رنگارنگ از طبیعت در شعر فارسی، منظره ی طلوع و غروب، درخششی خاص دارد.
هدف کلی این پژوهش، بررسی تصاویر طلوع و غروب در دو اثر برجسته ادب فارسی، یعنی شاهنامه و خسرو و شیرین است. فردوسی و نظامی در توصیف دمیدن صبح و فرا رسیدن شب، تصاویر متنوع و رنگارنگی آفریده اند که تامل در آن ها خواننده را با گوشه ای از هنرنمایی این دو شاعر برجسته و ارزش بلاغی کار آن ها آشنا می کند. در این مقاله تصاویر از جنبه های گوناگونی مانند چگونگی کاربرد رنگ ها، عناصر اشرافی، سپاهی و عناصر برگرفته از طبیعت، بررسی شده است.