نقش دانشگاه ها در آموزش توسعه پایدار

افزایش رقابت در بازارهای جهانی و رشد فناوری به عنوان ابزاری پویا برای سود بیشتر، موجب افزایش نقش آفرینانی شده است که تلاش می‌کنند سهم بیشتری از منابع جهانی را به دست آورند؛ در حالی که چندان توجهی به پیامدهای زیانبار آن از جمله، تخریب منابع طبیعی،آلودگی محیط زیست، فقر و نابرابری ندارند. پدید آمدن این مشکلات، رویکرد توسعه پایدار را مطرح ساخت و نشانه‌های جایگزینی الگواره جدید توسعه (پایداری) به جای الگوواره سنتی (رشد) آشکار گردید. الگوواره سنتی توسعه (رشد)، به دنبال حصول رشد اقتصادی به هر قیمتی است در حالیکه در الگوواره جدید(پایداری)، رشد کیفی با توجه به محیط زیست و عدالت اجتماعی مد نظر قرار گرفته است. آموزش عالی به دلیل ضریب تاثیر بسیار بالای خود در آگاهی بخشی و ارتقای قابلیت های مورد نیاز افراد جامعه، ظرفیت لازم برای آغاز جنبش توسعه پایدار را دارد. بدین ترتیب، با ظهور الگوواره پایداری و تغییر فرضیات بنیادین، نظام‌های آموزش عالی نیز باید ساختارهای خود را در تمام بخش‌ها به ویژه در حوزه آموزش با شرایط جدید منطبق نمایند. هدف از این مقاله بررسی نقش دانشگاه‌ها در آموزش توسعه پایدار است. در این مقاله‌، مفهوم توسعه پایدار‌، نقش سیستم‌های آموزشی به ویژه دانشگاه‌ها در توسعه پایدار، رویکردهای آموزشی مورد نیاز و قابلیت‌های توسعه پایدار بررسی و در نهایت، توصیه‌هایی برای نهادینه نمودن توسعه پایدار ارایه شده است.