اثر انالاپریل در بهبود وضعیت سیتوکین های ضد التهابی در بیماران مبتلا به میگرن

میگرن یکی از انواع شایع سردرد است. یکی از مکانیسم های احتمالی در فیزیوپاتولوژی این بیماری التهاب نوروژنیک می باشد که در مطالعات قبلی با تغییراتی که در میزان انواع فاکتورهای التهابی نظیر اینترلوکین ها، Adhesion moleculeها و واکنش گرهای فاز حاد انجام شده، وجود آن مطرح گردیده است. از طرفی، یکی از عملکردهای مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (Angiotensin converting enzyme inhibitors یا ACEIs) فعالیت ضد التهابی آن ها می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر انالاپریل در وضعیت سیتوکین های ضد التهابی در بیماران مبتلا به میگرن بود.

در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده ی دوسوکور با شاهد دارونما، تجویز 10 میلی گرم انالاپریل در روز در مقایسه با دارونمای هم سان در 40 نفر بیمار مبتلا به میگرن برای دو ماه انجام گرفت. میزان اینترلوکین 4 (IL-4)، اینترلوکین 10 (IL-10) و اینترلوکین 13 (IL-13) در سرم تمام بیماران در ماه های 0 و 2 اندازه گیری شد.

مقادیر IL-4 (001/0 = P)، IL-10 (001/0 > P) و IL-13 (001/0 > P) در گروه مورد پس از درمان با انالاپریل افزایش معنی داری یافت.

انالاپریل ممکن است در بهبود وضعیت التهابی بیماران مبتلا به میگرن موثر باشد؛ این اثر ضد التهابی می تواند در اثر افزایش سیتوکین های ضد التهابی در این بیماران ایجاد شده باشد. انالاپریل با کاهش خطر درگیری های مغزی- عروقی می تواند شانس ایجاد حملات بعدی میگرن و همچنین سایر بیماری های عروقی وابسته را بکاهد.